Η στιγμή που θα φεύγω

49 ποιήματα, μικρές ή μεγάλες εξομολογήσεις, ενδόμυχες, απόλυτα προσωπικές, γεμάτες φως ή σκοτάδι. Η ποίηση γίνεται όπλο, γίνεται το βήμα, για να βρει τη φωνή του το βαθύτερο είναι, το πιο κρυφό.

Ταξιδεύοντας στης θελημένης μοναξιάς τα μονοπάτια του Χρήστου Δασκαλάκη ανακαλύπτεις σπασμένα κομμάτια από το δικό σου εαυτό.

Οι στίχοι απλοί, μελωδικοί, άλλοτε γαλήνιοι, άλλοτε άγριοι, σε βυθίζουν σε εκείνες τις ώρες, τις στιγμές που κατακλύζονται από τη σιωπή, τον πληγωμένο έρωτα, το απαγορευμένο…

Σε άλλη σελίδα

Γελάς και νομίζεις ξεχνάς την πληγή που ματώνει
Δειλός, των ματιών σου καημός, της αλήθειας η πόλη

Μιλάς και το ξέρεις καλά πως η σκέψη κοστίζει

λιτός, φανερά μισητός, που τολμάς και ελπίζεις.

Γελάς και τον χρόνο ρωτάς αν μπορεί ν’ αγαπήσει

σκυφτός, κάποιου χθες τιμωρός που ζωή τον φοβίζει

ξεχνάς, με τα λόγια μεθάς και ζητάς καλοκαίρια

κοιτάς και αν δεν βλέπεις πολλά, τα περνάς για χαμένα.

Μην κλαίς, την αξία που θες θα στην δώσει η νύχτα

που πας, την πηγή που ζητάς σ’ άλλον δρόμο την είδα

μην κλαίς, ίσως να’ ναι σκληρό, μα δεν σβήνει η ελπίδα

μην κλαίς, η αγάπη που θες, είναι σ’ άλλη σελίδα.