Αρχιτεκτονική των δακρύων

Αυτά τα κείμενα είναι κάτι σαν ασκήσεις αφηγηματικών δοκιμίων, παραμύθια για μεγάλους. Μυθολογία και καθημερινότητα, στοχασμός και μυθοπλασία, συνυπάρχουν ισορροπημένα. Οι χαρακτήρες, ένα μίγμα ρεαλισμού και φαντασίας, ονείρου και επιθυμιών, εκεί που η λέξη γίνεται εικόνα κι αντιστρόφως, κινούνται και ζουν όπως σ' αστυνομικές ιστορίες ή φιλμς.
Δίχως στολίδια ωραιοποίησις, δίχως επιδιωκόμενο λυρισμό, και κοσμητικά επίθετα, αυτοί οι χαρακτήρες, ωθούνται και υπάρχουν μέσα από τον ρυθμό της δράσης, που συχνά φτάνει στα όρια της ωμότητας και της τραγωδίας.
Βία κι υπαρξιακή αγωνία, συγκίνηση κι ένταση, φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα όπου το τραύμα, η απώλεια, η πτώση, γίνονται η αφετηρία ενός δημιουργικού ξεκινήματος.
Η αρχιτεκτονική των δακρύων είναι μια σειρά κειμένων όπου, δάκρυ και πόνος οδηγούν στη μεταμόρφωση, θεμελιώνοντας τον δρόμο προς την αυτογνωσία.