Δεν είπαμε αντίο

Βασανιζόταν από πόνους -συμπεριλαμβανομένου του πόνου στο μέλος-φάντασμα-, από τους οποίους ήταν αδύνατον να ανακουφιστεί. Έπρεπε να καταφεύγουν διαρκώς στη μορφίνη. Όμως, οι θεραπείες δεν ήταν τόσο εξελιγμένες όσο σήμερα. Παρά την κατ’ οίκον νοσηλεία, παρά την καλοσύνη και τις ικανότητες των νοσηλευτών, δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους η απέραντη μοναξιά και η εξάντληση, αναπόφευκτα συναισθήματα όταν το μαρτύριο διαρκεί καιρό και πρέπει να αναλάβεις μόνος τη στήριξη ενός αγαπημένου προσώπου. Καταλήγεις να εύχεσαι να έρθει το τέλος. Το σκέφτεσαι, το φαντάζεσαι. Μέχρι τη μέρα που μια νοσοκόμα αντιλαμβάνεται την απίστευτη κούρασή σου, τη μοναξιά σου, και σου προτείνει τη λύση της ευθανασίας.

Όταν έφτασε η στιγμή, δεν ήξερε ότι της κάναμε ευθανασία. Όλα έγιναν ερήμην της. Δεν βρήκα το κουράγιο να της το πω. Η απόλυτη σιωπή...

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας μιλήσω για τη διαρκή θλίψη που νιώθω βαθιά μέσα μου και που μπορεί να συνοψιστεί σε μερικές απλές λέξεις: "Δεν την αποχαιρέτησα", "Δεν είπαμε αντίο". Δεν γνωρίσαμε την ομορφιά αυτής της ύστατης συνενοχής ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται, αυτή τη σιωπή που θυμίζει μουσική παύση και περιλαμβάνει μέσα της τα πάντα, ακόμα και την Ελπίδα. Αυτό θέλω κυρίως να τονίσω.