Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα: Ο θρύλος ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Η συμβουλή του πατέρα του που αποτέλεσε φάρο στη ζωή του.
Η προφητεία του θριάμβου και το αιώνιο ημίχρονο.
Το δωμάτιο του εφευρέτη Λουίς Φαν Γκαλ.

Η σημαδεμένη τράπουλα του Μάριο Ζαγκάλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το σημάδι του Θεού που τον έφερε στην Ελλάδα. Το καλύτερό του γκολ και αυτό που ονειρευόταν αλλά δεν πέτυχε ποτέ. Το παιδικό χαμόγελο που τον καθηλώνει.

Ο Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα ξετυλίγει σε αυτές τις σελίδες μία ζωή γεμάτη τίτλους, αποθέωση, χαμόγελα, αλλά και απογοητεύσεις, κριτική, δάκρυα. Η ζωή και η αλήθειες ενός ανθρώπου ευλογημένου από τον Θεό!
***
[...] «Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να δημιουργήσει οικογένεια και τόσο εγώ, όσο και η Άννα Ρόζα, θέλαμε να κάνουμε πολλά παιδιά. Ο Θεός, όμως, δεν μας ευλόγησε με αυτό το δώρο. Η σύζυγός μου δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, αν και το πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της, με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Τέσσερις φορές έκανε θεραπεία με ενέσεις για να καταφέρει να μείνει έγκυος με τεχνητή γονιμοποίηση, αλλά δεν κατέστη δυνατό. Ο άνθρωπός μου, η κολόνα μου, το στήριγμα που ποτέ δεν έλειπε από δίπλα μου, βίωσε πολύ δύσκολες καταστάσεις εξαιτίας αυτής της ιστορίας. Και εγώ όφειλα να της δίνω δύναμη, όπως τόσες φορές είχε κάνει εκείνη για εμένα. Μιλούσα πολύ μαζί της και διαβάζαμε τη Βίβλο, η οποία άλλωστε περιέχει πολλές περιπτώσεις γυναικών που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά, γεγονός που δοκίμαζε την πίστη τους. Μετά από τόσο κόπο με τις ενέσεις, η αρνητική εξέλιξη στο τέλος των θεραπειών αποτελούσε σκληρό χτύπημα, τόσο για εκείνη, όσο και για εμένα Ο Ριβάλντο με έφερε σε επαφή με έναν δικηγόρο που εμπλεκόταν σε τέτοιες υποθέσεις υιοθεσίας. Κάναμε τα απαραίτητα χαρτιά για να ξεκινήσει η διαδικασία, η οποία θα ήταν χρονοβόρα και, από κάποια στιγμή και μετά, θα απαιτούσε τη φυσική μας παρουσία στη Βραζιλία. Όταν θα βρισκόταν το παιδί για την υιοθεσία, οι αρμόδιοι απαιτούσαν να είμαστε κοντά, για να μπορούν να διαπιστώσουν στην πράξη ότι ταίριαζαν τα προφίλ των γονιών και του παιδιού, ότι το περιβάλλον που θα μεγάλωνε αυτό θα ήταν το ιδεατό.

Είχα ξεκαθαρίσει στην Άννα Ρόζα πως όταν έρχονταν τα παιδιά στη ζωή μας, θα σταματούσα το ποδόσφαιρο για να αφοσιωθώ σε αυτά. Εν τέλει δεν το έκανα, αλλά η είσοδός τους στη ζωή μας ήταν ο μοναδικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα να φύγω από τον Ολυμπιακό.

Τον Ιανουάριο του 2006, δεχθήκαμε το τηλεφώνημα που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή μας. Είχαμε πλέον τον γιο μας. Για την ακρίβεια, τους γιους μας. Όταν ψάχναμε το παιδί στο οποίο θα δίναμε απλόχερα την αγάπη και την απόλυτη αφοσίωσή μας, ο Ζουλιάνο ήταν ιδανικός.


Ο μικρός, όμως, μάθαμε πως είχε ένα αδελφάκι. Ο Ζενάρο, ένα χρόνο μεγαλύτερός του, έπασχε από ανοξία όταν γεννήθηκε,. Όπως φροντίσαμε να πληροφορηθούμε, επρόκειτο για έλλειψη οξυγόνου του εγκεφάλου. Αυτή η ασθένεια είχε ως αποτέλεσμα να μην ακούει, να μην μιλάει και να μην μπορεί να περπατήσει!

Δεν μπορούσαμε να χωρίσουμε τα αδέλφια και συμφωνήσαμε να υιοθετήσουμε και τον Ζενάρο. Και δεν το μετανιώσαμε ποτέ. Η ζωή μας απέκτησε νόημα με αυτά τα παιδιά. Ο Ζενάρο είναι ένα παράδειγμα για εμάς. Παρά τις δυσκολίες, χαμογελάει πάντα και γεμίζει την καρδιά μας με ελπίδα. Εμείς που είμαστε αρτιμελείς, οφείλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον βοηθήσουμε και αυτό ακριβώς κάνουμε».

«Έκλαιγα σε όλη την πτήση φεύγοντας από τον Ολυμπιακό» «Χαρακτήρισα τα έξι χρόνια μου στον Ολυμπιακό ως τα καλύτερα της ζωής μου, γιατί έτσι τα ένιωθα. Στη Βραζιλία λέμε πως τα δάκρυα είναι η καλύτερη παρηγοριά. Αυτό, όμως, δεν ισχύει πάντα. Είχε φτάσει η ώρα του αποχωρισμού. Παρ’ ότι επέστρεφα στη χώρα μου, παρ’ ότι θα έπαιζα στην πρώτη μεγάλη μου αγάπη, η καρδιά μου ήταν γεμάτη θλίψη.

Έκλαιγα από την ώρα που απογειώθηκε το αεροπλάνο από την Αθήνα μέχρι να φτάσουμε στο Παρίσι, όπου έπρεπε να πάρουμε άλλη πτήση! Ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι ακριβώς ήταν. Η Άννα Ρόζα δεν έκανε καν τον κόπο να προσπαθήσει να με παρηγορήσει. Και εκείνη βουρκωμένη ήταν. Άφηνα πίσω μου έξι καταπληκτικά χρόνια, όπου δέθηκα με την ομάδα, με τον κόσμο, τη χώρα. Όταν ο Θεός μού έστελνε το σημάδι για να πω το «ναι» στον Ολυμπιακό, ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η σχέση θα εξελισσόταν με αυτόν τον μοναδικό, τον μαγευτικό τρόπο». [...]