Στην Ελλάδα ζεις, ρε! ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Mια χιλιοειπωμένη φράση που έχουμε αφήσει να βγει από το στόμα μας σε στιγμές σαρκασμού ή αγανάκτησης. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που την άκουσε και ο ήρωας του βιβλίου, ο Λουκάς, στο οδοιπορικό του στο χρόνο τον τελευταίο μισό αιώνα. Γεννημένος σε μια επαρχιακή κωμόπολη κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα στη δεκαετία του ’60. Παιδικά χρόνια, ξένοιαστα και ανέμελα που χαρακτηρίζονται από αστεία, αταξίες και κωμικά περιστατικά. Μεγαλώνοντας έρχεται η ωρίμανση και μαζί οι πρώτες ανησυχίες. Τώρα ακούει όλο και πιο συχνά τη φράση "στην Ελλάδα ζεις, ρε!" και συνειδητοποιεί ότι υπονοείται η μη ισότιμη εφαρμογή των νόμων μεταξύ των πολιτών της χώρας του. Διαπιστώνει πως οι κάθε λογής εκπρόσωποι της εξουσίας καταπατούν τους νόμους με μεγαλύτερη ευκολία. Αργότερα αναγνωρίζει και την παντελή έλλειψη αξιοκρατίας. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων «επιβιώνουν» και συνεχίζουν εκείνοι που έχουν γνωριμίες και κατάλληλες διασυνδέσεις. Πικραμένος όσο ποτέ με το άδικο σύστημα και τους ανθρώπους που το συντηρούν και καθορίζουν τις τύχες των υπολοίπων, παρ’ όλα αυτά όμως παραμένει μια μονάδα στο σύνολο που παλεύει, αντιστέκεται, ελπίζει.

Ο συγγραφέας μέσω της ιστορίας του πρωταγωνιστή του προβάλλει αληθινά περιστατικά και καταστάσεις, προσωπικά γεγονότα, ευτράπελα και άκρως αληθινά. Μέσα από τα δικά του βιώματα, από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα, παρακολουθούμε μια Ελλάδα που μεταλλάσσεται και παλεύει να αναδειχθεί, αλλά κυρίως διακρίνουμε τη ζωή μας, τη δική μας ζωή ως Έλληνες, να περνάει μπροστά από τα μάτια μας και να μας κλείνει το μάτι πονηρά.






Ξεκίνησαν να βγούν έξω, όταν η Μαρία πρόσεξε πως οι υπόλοιποι
κοίταζαν γεμάτοι περιέργεια και θαυμασμό τους χώρους του σπιτιού.

- Θέλετε να δείτε το σπίτι Ελάτε. Από εδώ το σαλόνι και η κουζίνα, το δωμάτιό μου, της Όλγας, των γονιών μου, το καθιστικό. Μπήκαν και σε ένα ακόμη. Ήταν μεγάλο με λιτή αλλά ακριβή διακόσμηση. Στο κέντρο υπήρχε ένα διπλό σε «αυστηρό» στιλ κρεβάτι.

- Και σε αυτό εδώ, ποιος κοιμάται;

- Ο πρόεδρος, όταν έρχεται στη Μύκονο.

- Ποιος πρόεδρος;
- Ο Καραμανλής.

- Σοβαρά!!! Ο Λουκάς άνοιξε έκπληκτος το στόμα.

- Ναι. Έρχεται πολλά χρόνια εδώ και τον φιλοξενούμε. Είναι πολύ φίλος με τους γονείς μου. Τώρα, αυτές τις μέρες, τον περιμένουμε.

- Μαρία, συγγνώμη. Μπορώ να ξαπλώσω ένα λεπτό, να νιώσω και εγώ για λίγο πρόεδρος, αρχηγός κράτους, εθνάρχης, θεός; ρώτησε ο Λουκάς.

(Απόσπασμα από το βιβλίο)