Κοιλάδες του φόβου

Πολύ μετά τον χαμό του, εκείνη την παγωμένη νύχτα του Δεκεμβρίου, η Ειρήνη
θυμήθηκε την κουβέντα τους που, όταν έγινε, δεν την πήρε στα σοβαρά. Τότε, άρχισε να διαβάζει δικές της σημειώσεις και ημερολόγια κι έφτιαχνε με τον νου της την ίντριγκα της ιστορίας που άρχιζε με τις εκρήξεις βομβών σε πλατείες των πλανητικών μεγαπόλεων, προχωρούσε με την εναλλαγή ερειπίων, ονείρων, τυχαίων και αναπάντεχων συναντήσεων και έφτανε εκεί απ’ όπου είχε αρχίσει, στον χαμό των παιδιών της, της μικρής Περσεφόνης, της Ρεξά, του Σαμίρ και του Στέφανου.
Ο εκδότης, ο μεταφραστής κι επιμελητής, ο μηχανολόγος, η νεαρή γυναίκα που επέζησε με τις αγγαρείες, ο δικαστής, ο ποιητής, ο εξόριστος κι ο μετανάστης, ο αστροφυσικός και ο αστροναύτης, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, «πρώην» όλοι τους, κάλυπταν λίγο-πολύ το φάσμα της χρεωκοπίας της ύπαρξης. Η αποτυχία τους, όμως, έβγαζε μια λάμψη που διαπερνούσε τον πέπλο του ζόφου, και η τρύπα που άνοιγε θαρρείς με το θάμπος της μαρτυρούσε πως ο ζόφος δεν
θ’ αργούσε να διαλυθεί.

Η έκρηξη βομβών σε όλες τις μητροπόλεις του πλανήτη που συμβαίνει μια Κυριακή του Σεπτεμβρίου του 2029 χωρίζει την Αθήνα στα δυο. Ένας πρώην μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων, για να επιζήσει, γυρεύει δουλειά σε κτήματα και χωράφια της ελληνικής επαρχίας και μοιράζεται την υπόλοιπη ζωή του με μια πρώην αρχαιολόγο, σε ένα χωριό της βόρειας Εύβοιας. Τα πρόσωπα που αναμειγνύονται στην πλοκή, με
ειρωνεία, διαλογικότητα και δραματικότητα, αποκαλύπτουν πτυχές μιας ιστορίας με θέμα τον αγώνα για ύπαρξη.
Το παρόν προβάλλεται στην οθόνη του μέλλοντος, με φόντο τη λαχτάρα του ανθρώπου για την ποίηση της ζωής.