To απαράδεκτο στην αναιρετική δίκη

Στο έργο εξετάζονται αρχικά το παραδεκτό του ενδίκου μέσου της αναίρεσης, οι αποφάσεις που υπόκεινται σε αναίρεση, η νομιμοποίηση και το έννομο συμφέρον, το θέμα της πληρεξουσιότητας, όπως και το απαράδεκτο της συζήτησης στην αναιρετική δίκη. Στη συνέχεια, επιχειρείται να αναλυθεί το θεμελιώδες δογματικό θέμα της διάκρισης πραγματικού και νομικού ζητήματος και εξετάζεται το ειδικό απαράδεκτο των λόγων αναίρεσης που στηρίζονται σε ισχυρισμούς μη νομίμως προταθέντες ενώπιον του δικαστηρίου της ουσίας σε συνδυασμό με τις εξαιρέσεις από το ειδικό αυτό απαράδεκτο. Περαιτέρω, ερευνάται διεξοδικά το παραδεκτό του κάθε ένα αναιρετικού λόγου αυτοτελώς. Τέλος, παρουσιάζεται το παραδεκτό των προσθέτων αναιρετικών λόγων, που λειτουργούν ως αντιστάθμισμα στην απαγόρευση άσκησης δεύτερης αναίρεσης.

Με την παρούσα μονογραφία αντιμετωπίζεται για πρώτη φορά συνολικά το κομβικό ζήτημα των απαραδέκτων στην αναιρετική δίκη. Η αναίρεση, ως γνωστόν, είναι το σημαντικότερο ένδικο μέσο μετά την έφεση. Το εύρος και η έκταση των απαραδέκτων στην αναιρετική δίκη οριοθετούν συχνά και το αποτέλεσμα της δίκης αυτής. Κατ’ επιτρεπτή απλούστευση, το παραδεκτό της αναίρεσης προηγείται της έρευνας του παραδεκτού των αναιρετικών λόγων, το παραδεκτό δε του λόγου οδηγεί συστηματικά, συχνά, στο βάσιμο του έκτακτου ενδίκου μέσου της αναίρεσης. Ο δικαστής ή δικηγόρος που έχει αφομοιώσει τα απαράδεκτα στην αναιρετική δίκη, έχει εξοικειωθεί και, σε μεγάλο βαθμό, έχει τιθασεύσει την αναίρεση. Στην πραγματικότητα, έχει έτσι καθολική εικόνα του δόγματος της πολιτικής δίκης.