Μαύρες οχιές μας ζώσανε

Διασκεδαστικό, χιουμοριστικό, σατιρικό μυθιστόρημα καταστάσεων. Ο ίδιος ο σ. ομολογεί κάπου ότι η γραφή του ήταν ¨ εξαιρετικά εύκολη υπόθεση¨ και πώς να μην είναι όταν η σύγχρονη σχιζοφρενική ελληνική πραγματικότητα σου παρέχει τόσες άφθονες αφορμές και εμπνεύσεις να γράψεις λογοτεχνία, παρόλο που εδώ ο σ. απλώς κάνει ¨λογοτεχνία¨. Πράγματι το κείμενο δεν έχει και μεγάλη σχέση με την τέχνη του λόγου, η αφήγηση ρέει μεν αβίαστα, οι διάλογοι είναι αρκετά πετυχημένοι, όμως οι χαρακτήρες είναι καρτουνίστικοι, δίχως ψυχικό βάθος και ειδικό βάρος, τόσο οι δευτερεύοντες όσο και οι κεντρικοί και η γλώσσα επαρκώς διεκπεραιωτική της πλοκής. Το βάρος δίνεται αποκλειστικά στην υπόθεση που παραπέμπει ευθέως σε κωμωδίες καταστάσεων του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Το κείμενο αποκαλύπτει, σταδιακά, ένα πανόραμα των σύγχρονων ελληνικών κοινωνικών και κρατικών κακοδαιμονιών, με ελαφριά διάθεση, όπου όλα χτίζονται αρχικώς από μια παραγνώριση και έπειτα ακολουθεί μια ολόκληρη σειρά, περισσότερο ή λιγότερο, ευφυϊών παρεξηγήσεων που σε κάνουν ορισμένες φορές να γελάς αυθόρμητα και άλλες να κουνάς θλιμμένος το κεφάλι σου. Αληθινός κλαυσίγελος!
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πετυχημένο, στο είδος του, μυθιστόρημα, μια παρωδία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, που εκπληρώνει τις προθέσεις του σ. και ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που καλλιεργεί το οπισθόφυλλο…