Το πνεύμα της άμυνας

Στο "Πνεύμα της Άμυνας", δέκα χρόνια μετά την "Κατάσταση των Πραγμάτων" (Καστανιώτης, 1989), ο Δενέγρης επιμένει σε αυτόν το συνδυασμό ολιγόλεκτων ποιημάτων-αινιγμάτων (όπως τα: «Η μοναξιά οξύνει τις αισθήσεις», «Λεπτές ισορροπίες» και «Το άχυρο μες στο σκοτάδι») και περισσότερο εκτενών, αφηγηματικών ποιημάτων τραγουδιών. Κι ακόμη, αφήνεται σε μια περιπλάνηση στο παρελθόν, σε ένα είδος γόνιμου ξεφυλλίσματος ενός άλμπουμ με κιτρινισμένες φωτογραφίες, για να κάνει ποίημα την επίσκεψη σε ένα γηροκομείο, μια παιδική ασθένεια, τις τρύπες που άφησαν οι ρουκέτες των αεροπλάνων στον Άγιο Σάββα και στα Προσφυγικά πριν από μισόν αιώνα και βάλε, το πώς καταφέρνεις να ξεγελάσεις για λίγο την οδύνη του ανέφικτου έρωτα όταν είσαι παιδί (με εικονογραφημένα βιβλία, με τι άλλο;). Ο Δενέγρης μάς θυμίζει πώς να μην ξεχνάμε, πώς να μιλάμε για ό,τι δεν έχει πια φωνή στους καιρούς μας, πώς να ξαναδίνουμε στα γεγονότα τη μουσική που τους στέρησαν η αδιαφορία και η συνομήλικη αδελφή της, η βιασύνη, ή ακόμη κι εκείνος ο άκαμπτος ηθικισμός που θέλει να τσακίσει στα δύο την πένα του ποιητή. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (εφ. Η Καθημερινή, 14-8-99) ... Η καινοτομία αποτελεί συνήθως έναν πολύ επιβαρυντικό παράγοντα στην ποίηση αν δε χαθούν τα περιγράμματα, αν κάποιες σκιές δεν πέσουν σε ορισμένα σημεία του ποιητικού χώρου, τότε πώς θα λειτουργήσει το ρίγος και πώς θα προκύψει η αναστάτωση που οφείλει να μεταφέρει ο στίχος στον αναγνώστη του; Ο Δενέγρης απαντά στο ερώτημα με μια πολύ απλή μέθοδο: κάθε ποίημά του αφηγείται την ιστορία που έχει να αφηγηθεί διαγράφοντας μια μικρή ελλειπτική τροχιά. Κάποια λεπτομέρεια απουσιάζει πάντα από το κάδρο που φιλοτεχνεί, και εκεί, σ' αυτό το αδιόρατο κενό, ανάβει ο σπινθήρας μιας μαγικής διαταραχής ή υπόμνησης. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (εφ. Ελευθεροτυπία, 8-8-99).