Ρίξε κάτι πάνω σου

Σε μια σκληρή, μεταπολεμική, μετεμφυλιακή περίοδο που ακόμη μάστιζαν οι εξορίες και η μετανάστευση, απλοί καθημερινοί άνθρωποι παρατηρούν τα τόσο σημαντικά γεγονότα και βιώνουν τις καταστάσεις που απορρέουν από αυτά προσπαθώντας συνάμα να δώσουν ένα ανάλαφρο τόνο στη δύσκολη καθημερινότητα των "πέτρινων χρόνων". Ο μικρός Βασίλης παρατηρεί μέσα από τον μικρόκοσμο της γειτονιάς του πρόσωπα και γεγονότα και φροντίζει να απολαμβάνει κάθε τι που του είναι ευχάριστο, όπως η λειτουργία των θερινών σινεμά, που από νωρίς το απόγευμα έβαζαν στη διαπασόν τα μεγάφωνα με τραγούδια ευχάριστα της εποχής για να προκαλούν τον κόσμο να πλησιάσει να πληροφορηθεί για την βραδινή παράσταση και να περάσει να την παρακολουθήσει. Τραγούδια με λόγια ελληνικά και ιταλικά ή ελληνικά και βραζιλιάνικα ανακατεμένα, που διασκευάστηκαν για τις ανάγκες της εποχής όπως - όπως, πριν οι Έλληνες συνθέτες φτιάξουν τις δικές τους συνθέσεις.

Έμοιαζε η γειτονιά με παράδεισο. Έναν απέραντο και ασφαλή παράδεισο. Κάθε ήχος, κάθε φωνή λες και έβγαιναν μόνο για να ευχαριστήσουν και να προφυλάξουν το μικρό Βασίλη. Ακόμη κι όταν βιαστικός έτρεχε να παρακολουθήσει την κινηματογραφική παράσταση στα θερινά σινεμά της γειτονιάς του μία φωνή πάντα του υπενθύμιζε με τον πιο προστατευτικό τρόπο: -Ρίξε κάτι πάνω σου, θα κρυώσεις...