Οι αδελφοί αδελφές

Αν ο Δον Κιχώτης χλευάζει μετ' έρωτος τα ιπποτικά μυθιστορήματα, οι "Αδελφοί Αδελφές" ειρωνεύονται μετά συμπαθείας το γουέστερν, αυτό το είδος που στάθηκε, κάποτε, ταπεινή κιβωτός για το επικό στη λογοτεχνία - κατά Μπόρχες. Το έπος οικοδομείται απ’ την ανάποδη και ο Ντεγουίτ, μάστορας μιας πρόζας που συγγενεύει εξίσου με του Μπουκόβσκι και του Στάινμπεκ, μας φανερώνει την Ιλιάδα ως γουστόζικη, μπριόζα και, βέβαια, σπαρακτική Βατραχομυομαχία.


Μα δεν είναι μόνον αντί-έπος η ιστορία καθώς ο Τσάρλι και ο Ίλαι Αδελφές δεν είναι μόνον αντί-ήρωες. Γίνονται και μαύροι κωμικοί, κλόουν, γίνονται μη-ήρωες καθώς πορεύονται προς το μηδέν που θα τους σώσει. Πληρωμένοι πιστολάδες, ο ένας χαυνωμένος από αλκοόλ και ο άλλος αμήχανα γυρεύοντας τον έρωτα, διασχίζουν την Άγρια Δύση, τη δική τους δαντική Κόλαση με οδηγό τον πόθο για λίγη γαλήνη, για αγάπη. Και θα την βρουν, όταν αυτό το φτιαγμένο από εξαίσια ψίχουλα έπος χαρίσει στους ήρωες τη θριαμβευτική ήττα που θα τους προσκομίσει αυτογνωσία, συγχώρεση και ησυχία.


Το αριστούργημα του Πάτρικ Ντεγουίτ, που σκανδάλισε (ως σκανδάλη εξάσφαιρου) και δίχασε τους κριτικούς φτάνοντας στη βραχεία λίστα για το βραβείο Booker του 2011, είναι ολόκληρο μια καρναβαλική γιορτή των χαμένων/losers και των outsiders που επίμονα χαμογελούν καθότι καλά ξέρουν, μόνο αυτοί, τους θησαυρούς που μας χαρίζει η απώλεια.