Αινιγματικά πρόσωπα

Πρόσωπα περνάνε σ' αυτές τις σελίδες: Ανδρέας Μπάρκουλης, Ίλια Λυβικού, Ζάχος Χατζηφωτίου, Αλέξης Μάρδας, Νίκος Μαστοράκης, Γιάννης Σπάρτακος, Γιώργος Μουζάκης, Έλενα Ακρίτα, Αλέξης Δαμιανός κ.ά.
Πρόσωπα που έλαμψαν την εποχή του '50 και του '60 και πρόσωπα σημερινά, πρόσωπα της showbiz, του κινηματογράφου, της μουσικής, της δημοσιογραφίας, παλιοί μπάρμεν και συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, όλα μαζί σ' ένα παζλ συναισθημάτων και γεγονότων. Ο συνδετικός κρίκος που τα ενώνει, το βλέμμα του αφηγητή, προσπαθεί να ανακατασκευάσει το παρελθόν και να το δει με έναν τρόπο παρόντα.





ΚΡΙΤΙΚΗ



«Η αλήθεια είναι το ψέμα» ισχυρίζεται ο Ορσον Γουέλες και τον ακολουθεί ο συγγραφέας - ιστορικός Απόστολος Διαμαντής, καθώς επιχειρεί να βρει τις μικρές αλήθειες που κρύβονται στο μεγάλο ψέμα της καθημερινότητας.

Το βιβλίο του απαρτίζεται από μια σειρά πρωτότυπων συνεντεύξων στις οποίες δεν πρωταγωνιστούν μόνον αινιγματικά -που θα πει cult ή underground- πρόσωπα αλλά και πόλεις -λ.χ. ο Βόλος- ή καλλιτεχνικά είδη όπως είναι το θνήσκον λογοτεχνικό χρονογράφημα ή ο αποθανών «εμπορικός» ελληνικός κινηματογράφος. Ο Διαμαντής μιλά με ανθρώπους στιλίστες σαν τον Αλέξη Δαμιανό, τον Αντώνη Καρκαγιάννη, την Ιλια Λιβυκού ή τον Γιάννη Σπάρτακο, και ανιχνεύει μιαν άλλη Ελλάδα που είχε αξιοπρέπεια και -γιατί όχι- μεγαλείο, ενώ δεν έπασχε από νεοπλουτίστικη επιδειξιομανία και απίστευτη συναισθηματική μιζέρια. Συγχρόνως μας ξεναγεί σε μιαν άλλη Αθήνα που δεν πρέπει, καλά και σώνει, να καταστεί ξεχασμένη, δηλαδή ανυπόληπτη, επειδή είναι απλώς περασμένη.

Ο Διαμαντής μιλώντας με τους άλλους μιλάει με τον εαυτό του με έναν τρόπο ειλικρινή, κοφτό και, ίσως γι' αυτό, απίστευτα τρυφερό. Ο δημοσιογράφος-διανοούμενος ψάχνει και βρίσκει τους ήρωές του στις παρυφές ενός ρομαντικού πανθέου που είναι εκτός μόδας αλλά και εκτός διατεταγμένης αισθητικής. Στην μπαλαφάρα του λαϊκίστικου kitsch που είναι η «επίσημος πολιτιστική πολιτική μας» και ο κοσμικός συρμός, εκείνος αντιτάσσει την ποιότητα και το ρυθμό άλλων ημερών. Ανακαλύπτει την ελληνική τζαζ στον Γιώργο Μουζάκη ή τον Βαγγέλη Γερμανό, την ελληνική ποπ στον Αλέξη Μάρδα ή τον Τζίμυ Κορίνη, καθώς θυμάται τη «Μάσκα» ή το «Μυστήριον», τερπνά περιοδικά αμφότερα!

Απέναντι σε μια δημοσιογραφία, τέλος, που ασκείται με τα πόδια και σ' ένα ύφος συνεντεύξεων που είναι απλώς σήμερα έμμισθες υπηρεσίες, ο Διαμαντής αντιτείνει μια φόρμα που θυμίζει film noire και που έχει πλοκή, κορύφωση και κάθαρση.

Τα πρόσωπά του είναι περισσότερο η αφορμή, για να στηθεί η σκηνογραφία μιας ολόκληρης εποχής και να τιμηθεί ένα είδος λόγου που χειμάζεται στις μέρες μας λόγω κατάχρησης: η συνέντευξη. Τελικό, μάλιστα, κέρδος του βιβλίου και του αναγνώστη είναι ότι τα αινιγματικά πρόσωπα διατηρούν ώς το τέλος το αίνιγμά τους και το κείμενο που τα προσωπογραφεί, τη γοητεία του.



ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 11/01/2002