Το βιβλίο Νο 512

Εκείνη η νεαρή σκιά που τριγύριζε στους καλογυαλισμένους διαδρόμους με τις παντόφλες, τη φανέλα και το παντελόνι της πιτζάμας, με ξεραμένα υπολείμματα τροφής στην άκρη του στόματος, όταν μ’ έβλεπε τότε που ερχόμουν να σε επισκεφτώ, σήκωνε τα δυο δάχτυλα στο πρόσωπό του και μου έκανε πάντα το σήμα της νίκης. Μήνες γινόταν αυτό. Δεν καταλάβαινα, δεν μίλαγε το καημένο κι όλο μου γελούσε. Το μάζευαν οι νοσοκόμες, να πάει στο δωμάτιό του.
Τι νίκη; Πού έβλεπε νίκη; Ο χώρος της κατά κράτος ήττας του ανθρώπου ήταν εκεί. Εκεί πια όλα έχουν τελειώσει και δεν υπάρχει επιστροφή. Εκεί το νοσοκομείο πια δεν χρειάζεται. Σ’ αυτό ήμαστε πριν, όταν ακόμα υπήρχε κάποια ελπίδα.
Ρώτησα μια αδελφή:
«Γιατί μου κάνει το σήμα της νίκης;»
«Τσιγάρο σας ζητάει», μου είπε.
Από τότε, κάθε φορά, έπαιρνε το τσιγαράκι του.