Ο μικρός, μέγας Αρσένιος

-Εσύ να πεις, τι σ' έφερε στο Μοναστήρι.
-Ζήλος αγνός και πνεύμα θερμουργό και θεήγορο.
-Και τώρα στην καρδιά, ποια μέριμνα πρωτεύει;
-Είπε ο Χριστός για την ειρήνη. Είπε ο Χριστός για την αγάπη. Είπε ο Χριστός για τη δικαιοσύνη. Αυτά ποθώ να υπηρετήσω ως τη θυσία.
-Μονάχα αυτά;
Απρόσμενα παγιδευμένος ο Σισώης κοίταξε κατάματα το Μόδεστο με ερώτημα. Αν ήταν συνετό να φανερώνει τα μύχια της ψυχής του. Εκείνος του έγνεψε ενθαρρυντικά.
-Άφοβα και καθαρά μίλα.
-Γέροντα, αν ο μοναχισμός παραμένει ένας ακάματος ευαγγελισμός αγάπης προς όλα τα πλάσματα της γης, έχει το δικαίωμα να υπάρχει. Αν ο μοναχισμός στέκεται αδυσώπητος εχθρός της απληστίας και αιμοβορίας των πλουσίων και ισχυρών, που εκμεταλλεύονται τους απλούς και αθώους ανθρώπους, ανάγκη μεγάλη να υφίσταται. Αν ο μοναχισμός υψώνεται αδέκαστος κριτής της ζωής και συμπεριφοράς όλων των ιερωμένων και ιδιαίτερα των επισκόπων, που τώρα συναγελάζονται και συνευωχούνται με στρατηγούς, σιτέμπορους, σοδομίτες, και ασώτους, δικαιολογεί την ύπαρξή του. Αν γίνεται τιμητής και κατακριτής στο όνομα του Χριστού και ανελεύθερη παραποίηση της ζωής των ανθρώπων πάνω στη γη, αξίζει η παρουσία τους στη ζωή της εκκλησίας να διαιωνίζεται. Αλλιώς μάταιο βλάστημα έγινε. Κούφιος καρπός μένει. Μολυσμένη παρακαταθήκη δυνάμεων. Και καταντά ένας ατελείωτος κατάλογος από ΜΗ και δανεισμένες ιουδαϊκές και άλλες προλήψεις και επιταγές. Γέροντα μην αντιδράς. Μιλώ με πόνο ψυχής...
-Το ανάθεμα προτείνεις και το λιθοβολισμό;
-Μιλώ για ξεκαθάρισμα και καθαρότητα.
-Πολλά ζητάς.
-Όχι εγώ. Ο Χριστός μας.