Σύμμικτα, Δ Τόμος ΙΙ 1964-1989

"Πρέπει να φυλαγόμαστε πάντοτε από την αμάθεια, την ηλιθιότητα και την κακοπιστία κι από την σύνθεσή τους, τον φανατισμό, που δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την επιστήμη από την πολιτική και την αλήθεια από τη σκοπιμότητα κι ο μόνος τρόπος να νικήσουμε κι αυτούς τους αντιπάλους είναι να ξαναλέμε τακτικά τις βασικές αλήθειες της ιστορίας μας".
Αυτή την τακτική επανάληψη, ώσπου οι παραδομένοι μύθοι να υπονομευτούν αμετάκλητα καί οι ανατρεπτικές αλήθειες να φαίνονται αυτονόητες, υπηρέτησε με επιμονή καί πείσμα η εβδομαδιαία παρουσία του Κ. Θ. Δημαρά στον ημερήσιο αθηναϊκό τύπο. Την πλουσιότατη επιφυλλιδογραφική του παραγωγή διαπερνά ο απόηχος των ευρύτερων φιλολογικών καί ιστοριογραφικών σχεδιασμών είτε επιτευγμάτων του για να εκβάλει στο πλατύ κοινό, τις βεβαιότητες του οποίου ο Κ. Θ. Δημαράς επιχειρεί σταθερά να διεμβολίσει. Δείγμα υψηλής εκλαΐκευσης, τα κείμενα αυτά αποτελούν οργανικό στοιχείο της προσφοράς του, πλάι στα έργα υποδομής καί σύνθεσης πού δημιούργησε, αλλά καί τους θεσμούς τους οποίους ιδεάστηκε είτε εμψύχωσε.
"Λόγια περί μεθόδου" τιτλοφόρησε ο Φίλιππος Ηλιού τη δική του ανθολόγηση από τις επιφυλλίδες του Κ. Θ. Δημαρά, η οποία καλύπτει όλο το χρονικό ανάπτυγμά τους, προσφέροντας έτσι την ευκαιρία να διερευνηθεί η μακρά καί πυκνή διαδρομή του συντάκτη τους. Η μέθοδος είναι μία: συνδυασμός ηθικής καί λογικής. Καί το ζητούμενο στο βάθος ένα: η αλήθεια, πού από μόνη της είναι επαναστατική.
Ο "άπολις" ιστορικός, έχοντας αποβάλει τον άκαιρο σεβασμό καί τη χρησιμοθηρία, απαλλαγμένος από ένα ακόμα ίδιον της νεοελληνικής χαρακτηρολογίας, την κλίση προς την "εθνική ανακρίβεια", τον λαογραφισμό καί την υποταγή στη σαγήνη των μύθων καί των πλαστών παραδόσεων, χωρίς φανατισμούς καί μισαλλοδοξίες, με διαδοχικές προσεγγίσεις, καλείται να δώσει νόημα στα τεκμήρια καί τον κόσμο πού τα παρήγαγε, να αναμετρηθεί με το παρελθόν για να σχεδιάσει το μέλλον.