Ο φοβερός παφλασμός

Πώς να παρουσιάσει κανείς ένα βιβλίο που φιλοξενεί, στον ίδιο χώρο και με την ίδια καλή διάθεση, πολλά και, συχνά, ανομοιογενή πράγματα; Πώς να μιλήσει για το παράδοξο μείγμα που περιέχει, μεταξύ άλλων, και αναφορές στα ακόλουθα:

- ποίηση και ζωγραφική
- επιφάνεια και τυφλότητα
- προσωκρατικού και αποδομιστές
- Πλάτωνα και μεταμοντέρνους
- κοσμογονικά στοιχεία (φωτιά-νερό-αέρα-γη) και ποιητική ρητορική
- «φοβερούς παφλασμούς» και «εκατόφυλλα ρόδα»
- αλεξικέραυνα και αλεξητήρια
- πτήση και πτώση
- Σεφέρη και μοντέρνους
- Τα «Τρία Κρυφά Ποιήματα» και τον «Μύθο του Ίκαρου»

Από αυτό το σημείο εκτός κειμένου, αλλά εντός βιβλίου, τι άλλο να πει ο συγγραφέας; Ότι έγραψε ένα βιβλίο για το μεγάλο πάθος που λέγεται «ποίηση»; Ότα τα «κρυφά ποιήματα» του Σεφέρη προσφέρονται σαν δείγματα για ερωτήματα όπως: «τι είναι ένα ποίημα» και «πώς διαβάζεται ένα ποίημα»; Ότι διερευνά τις έννοιες «ταυτότητα», «αρχαιότητα», «μεσογειακότητα», «μοντερνικότητα» στην ελληνική ποιητική παράδοση; Ότι με την εικόνα της «Πτώσης του Ίκαρου» και με τα φαινόμενα της «πτήσης» και της «πτώσης» πλησιάζει πάλι την ποίηση σαν «θητεία βίου» και «μελέτη θανάτου»;
Ότι ο «φοβερός παφλασμός» είναι η χαμένη μάχη με το χρόνο, όπως αναπαριστάνεται στη γλώσσα της τέχνης;
Τι άλλο να πει ο συγγραφέας καθώς στέκει εδώ, στην αμήχανη εξορία του εξωφύλλου• τι άλλο καλύτερο από το απλό αίτημα που θέτει το ίδιο το βιβλίο: διαβάστε με.