Το αίνιγμα και το φως

Με ανυπομονησία έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο του Θανάση Δημητρακόπουλου «Το αίνιγμα και το φώς. Η βιο-τεχνία του Δημήτρη Λιαντίνη.» Η ευρηματικότητα του τίτλου με προϊδέασε θετικά αν και η ανάγνωση υπερκέρασε κατά πολύ τις αρχικές προσδοκίες.

Σεμνή, μετρημένη γραφή που σκιαγραφεί το ανάστημα του Άνδρα δια μέσω του έργου και τον πλουραλισμό του έργου δια μέσω της ακεραιότητας Άνδρα. Με ύφος δωρικό, απογυμνωμένο απο περιττούς συναισθηματισμούς στέκεται με ειλικρινή σεβασμό απέναντι σ’ ένα πνεύμα τέτοιας εμβέλειας αγγίζοντας το έργο του με την ευγένεια που επιτάσσει η σημασία μιας τέτοια γραπτής κληρονομιάς.

Ακολουθώντας σημαντικά σταυροδρόμια της διδασκαλίας του παρουσιάζει την τέχνη με την οποία περιέβαλε τον βίο του καθώς και τις γνωστικές πηγές απ’ τις οποίες άντλησε το μετάλλευμα των συνειρμών του. Από τα συνολικά 6 κεφάλαια του βιβλίου διέρχονται η πνευματική εκγύμναση του βιογραφούμενου στον ανήφορο του θανάτου, οι επιδράσεις του από υψηλές μορφές της επιστήμης και της τέχνης, μια χρονική αντιστοιχία εργογραφίας-προσωπικής εξέλιξης καθώς και μαρτυρίες που καταδικνείουν τη βιο-τεχνία με την οποία μετουσιώθηκε από δάσκαλο της αλήθειας σε καλλιτέχνη του θανάτου. Ιδιαίτερα σημαντική κρίνεται η αναφορά ποιημάτων που αγάπησε όπως και αυτών που μετέπειτα αφιερώθηκαν σ’ αυτόν.

Πρόκειται λοιπόν για μια τίμια εργασία που αφοσιώνεται στην απόδειξη του πνευματικού αναστήματος του Δ.Λ εξερευνώντας τα υψίπεδα της συγγραφικής του πορείας. Μια εργοκεντρική βιογραφία όπου τα βιογραφικά στοιχεία λειτουργούν ως υπόβαθρο στην ανάδειξη των αποδείξεων που συνένωσαν ζωή και πράξη. Μια προσέγγιση που δείχνει το δρόμο στους μελλοντικούς μελετητές του λάκωνα στοχαστή ως προς την κατεύθυνση και το ήθος που οφείλει να στέκεται μια φιλοσοφική έρευνα.
Χάρηκα γιατί μπήκε άλλο ένα λιθάρι στο οικοδόμημα που χτίζεται γύρω από τον σημαντικό αυτό άνθρωπο που τόσο λοιδορήθηκε φτάνοντας στο σημείο να αμφισβητηθεί όχι μόνο η πνευματική του διαύγεια αλλά και η ηθική του ακεραιότητα μέσω της αμφιβολίας για τη στερνή του πράξη που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επικύρωση του έργου του.

Το αμιγώς φιλοσοφικό έργο αυτό στέκεται αντίβαρο απέναντι στις επικλήσεις μιας επικαιρότητας που κραυγάζει αχόρταγα για σκανδαλοθηρικές αποκαλύψεις και μυστικοπαθείς υποθέσεις ώστε να φορτώσει κίτρινα πρωτοσέλιδα και τηλεοπτικά πλατό. Απέναντι από μεταφυσικά σενάρια που αντιφάσκουν και εντέλει αυτοαναιρούνται από την ίδια τη στάση ζωής του πρωταγωνιστή τους. Τέλος, απαντάει με τη γλώσσα της ομορφιάς που αποπνέει κάθε αυθεντική και ανυστερόβουλή δημιουργία σ’ όσους σκοπίμως παραγκώνισαν τη συγγραφική του διαθήκη προς όφελος της προβολής που έλκει ο ετεροκαθορισμός.