Πεθαίνω σαν χώρα

Φανταστικό κείμενο γραμμένο με πυρετώδη τρόπο από έναν εξαιρετικό συγγραφέα!
Κείμενο αλληγορικό, σκοτεινό, σκοπίμως αόριστο (π.χ. δεν δηλώνεται ούτε τόπος, ούτε χρόνος) ώστε να έχει παγκόσμια και πανανθρώπινη εμβέλεια - αποτελεί μια δυστοπική παραβολή που εστιάζει στην απόγνωση, την τρέλα και τον πόνο.
Μια χώρα χάνει έναν πόλεμο και δέχεται ξένη εισβολή που αποδίδεται με μελανά χρώματα και τη μορφή ενός ανελέητου βιασμού. Αυτό από μόνο του είναι ασφαλώς κακό αλλά όχι επαρκές για την ολοκληρωτική κατάρρευση των πάντων που ακολουθεί. Η χώρα, σαπισμένη από τα «μέσα», γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και σε σύντομο διάστημα αργοπεθαίνει. Άνθρωποι κάθε είδους τρελαίνονται, άλλοι αλλαξοπιστούν για να επιβιώσουν, κάποιοι αυτοκτονούν, άλλοι δραπετεύουν στο εξωτερικό, το σύμπαν παραδίδεται σε έναν άκρατο μηδενισμό. Τέλος, οι γυναίκες παύουν να τεκνοποιούν…
Το κείμενο γράφτηκε πριν από καμιά 35αριά χρόνια και μοιάζει φοβερά επίκαιρο. Να σημειωθεί ότι επανήλθε στο προσκήνιο, με νέα επανέκδοση, με αφορμή την τελευταία οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Όποιος το διαβάσει δύσκολα, πολύ δύσκολα πράγματι, μπορεί να αποφύγει την αντιπαραβολή με τη σημερινή κατάσταση της κρίσης, της διογκούμενης ανέχειας, της κατάρρευσης αξιών και ιδεολογιών και της καλπάζουσας εσωτερικής ερημίας. Σε ορισμένα σημεία οι ομοιότητες και οι αναλογίες με το σήμερα είναι φοβερές!
Αληθινά, δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις σε αυτή την υπέροχη λογοτενικότατη σύνθεση του Δ. Δημητριάδη που εδώ ακολουθεί την τεχνοτροπία του Ελύτη στο ¨Άξιον Εστί¨. Την απίστευτης δύναμης συγγραφική ενόραση που γέννησε έναν τέτοιο «προφητικό» λόγο ή την αξιέπαινη τέχνη του που δημιούργησε ένα τέτοιο κείμενο, τόσο «ξεκάθαρο» και «πραγματικό», ώστε να μην αφήνει καμιά αμφιβολία για το τι θέλει να πει αλλά και τόσο «φανταστικό» και «επαμφοτερίζον» ώστε ο καθένας να βλέπει αυτό που θέλει;
Διαβάστε και ξαναδιαβάστε αυτό το σύντομο πεζογράφημα γιατί πρόκειται για μια πάρα πολύ δυνατή και πάρα πολύ ξεχωριστή λογοτεχνία…

Ιδιαίτερο κείμενο, το συνιστώ.