Stroheim

Μία νεκρή επισκέπτεται έναν ετοιμοθάνατο.
Η Νόρμα Ντέσμοντ τον Εριχ φον Στροχάιμ.
Η εκ των πραγμάτων ετοιμότητα τού Εριχ για τον θάνατό του, είναι ένας από τούς λόγους τής επίσκεψης τής Νόρμα, οι άλλοι θα αποκαλυφθούν κατά την διάρκεια τού διαλόγου τους, ενός νεκρικού διαλόγου που διαδραματίζεται συγχρόνως επί γής και επί σκηνής.
Η διπλή διάσταση τού χώρου, συναιρείται με την διπλή διάσταση τού χρόνου και τού άχρονου, καθώς και με την διμερή διάσταση τής συναλλαγής ανάμεσα στην επισκέπτρια και στον επισκεπτόμενο.
Αυτός ο τριπλός διπλασιασμός γίνεται τριπλασιασμός με μία άλλη πλευρά/γωνία λήψεως/θέση αντιλήψεως, την Ντενίζ, πρόσωπο απόλυτης οικιακής και σκηνικής αναγκαιότητας, συγχρόνως παρουσία και απουσία, διακριτικότητα και παρέμβαση, αφανής και εμφανής υποκινητήρια διάσταση, εποπτεύουσα όραση και προσλαμβάνουσα ακοή οι οποίες συμπληρώνουν τις απονεκρωμένες και νεκρώσιμες αισθήσεις των άλλων δύο συνεργών, αισθήσεις που, μολονότι κατηργημένες από τον επιτελεσμένο θάνατο τής Νόρμα και καταργήσιμες από τον επερχόμενο τού Εριχ, δεν στερούνται υλικότητας, μιάς υλικότητας και λειτουργικότητας που καθίστανται ενεργές, μαζί με εκείνες τής Ντενίζ, χάρις στο γεγονός ότι ανήκουν εξ υπαρχής στο θεατρικό συμβάν/παίγνιο το οποίο τις επανενεργοποιεί εκ βάθρων προκειμένου να λάβει αισθησιακή/αισθαντική/αισθητική χώρα η θεατρική πράξη.
Ετσι, θάνατος και σκηνή, δηλαδή ζωή και επανατοποθέτησή της, συνευρίσκονται για να αποδώσουν στην τρίτη συμμετοχή, που είναι η Ντενίζ, δηλαδή ο θεατής/αυτόπτης μάρτυς/αυτήκοος ακροατής, την δυνατότητα να γίνει η υπερβατική χρήση τής θεατρικής μηχανής, τής δραματουργικής οντολογίας, τού σκηνικού/σκηνοθετικού/ερμηνευτικού θεαθήναι.
Η εκ τού μη όντος εμφάνιση τής νεκρής Νόρμα Ντέσμοντ και η εν συνεχεία συναλλαγή της με τον εκπνέοντα Εριχ φον Στροχάιμ, επιτελείται με την από μηχανής θεά Ντενίζ, χωρίς την οποία, η επιτέλεση δεν θα συνετελείτο, αλλά και δεν θα ήταν αυτό που γίνεται, δηλαδή μία εκ των υστέρων αλλά εκ νεκρών προσφορά, μία ανέφικτη εν ζωή δωρεά, μία προσβάσιμη και τετελεσμένη ανταπόδοση, την οποία μόνο το θέατρο, αυτή η επινοημένη ανάσταση, επιτρέπει να συμβεί με όλη την φαντασμαγορία τού αδιανόητου και τού υπερλογικού. [...] Δ.Δ.