Η χώρα του κασσίτερου

Κοιμόταν συνέχεια... Έτσι κι αλλιώς, και ξύπνια... η ζωή της πάλι άχαρη θά ’ταν... Ξυπνούσε κάθε πρώτη του αιώνα, κοιταζόταν στον καθρέφτη και ξανακοιμόταν. Τη δωδεκάτη ημέρα –πώς λέμε «την πρώτην ημέραν εποίησεν ο Θεός...»–, τη δωδεκάτη ημέρα λοιπόν η Ιστορία βρέθηκε νεκρή. Γδυτή, γερμένη στο πλάι, με το κεφάλι συστραμμένο προς τα μέσα, σε στάση εμβρύου. Μίλησαν για φόνο. Κανείς δεν είχε βαφτεί... Η Ιστορία από μόνη της έκανε φλεβοτομία. Όταν ένα πρωί, φυλλομετρώντας το χαρτοβασίλειό της, είδε ότι της έλειπαν σελίδες...

Τό ’μαθαν ο Κώστας, ο Νικόλας, ο Μηνάς, η Μάχη, η Αλέξω, ο Μανόλε, η Γιώργαινα, η Παράσκε, ο Ιλιάζ, ο Σοτίρ, ο Φιλίππης, ο Ξενοφώντας, ο Σελίμ, και αλήθεια, πολύ τους λύπησε...

Όμως... για το θεαθήναι, είπαν... για τα μάτια, όπως λένε. Πού καιρός τώρα για πατρίδες... πού τόπος...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου