Ο δικηγόρος του διαβόλου

Η στήλη «Δαιμονικά» έκλεισε αισίως 9 χρόνια παρουσίας κι αποδεικνύεται ότι εξυπηρετούσε μια προσωπική-πολιτική ανάγκη. Μου έδινε την διέξοδο να ξεπερνώ τις δεσμεύσεις της οργανωμένης πολιτικής ένταξης, την πολιτική ορθότητα, τον στερεοτυπικό λόγο και την αυτολογοκρισία που, πολλές φορές, επηρεάζουν καθοριστικά την γραφίδα μας. Πλήρωσα όμως και το ανάλογο τίμημα, καθώς η στήλη απέκτησε αρκετούς φίλους αλλά πολύ περισσότερους εχθρούς. Φυσικά δεν απέφυγα τις υπερβολές και τα λάθη για τα οποία κάνω την αυτοκριτική μου. Αυτό που προσπάθησα, και δεν ξέρω αν το πέτυχα, ήταν να δώσω κάποιες αφορμές προβληματισμού και διαλόγου, να θίξω ζητήματα που ξέφευγαν από την πολιτική γραμμή της εφημερίδας, να προβοκάρω βεβαιότητες ή συμβάσεις του πολιτικού μας χώρου και να υπονομεύσω χρόνιες παθογένειες της αριστεράς τις οποίες συνήθως κρύβουμε κάτω από το χαλί. Παράλληλα, βέβαια, η αιρετική διάθεση κι η αναζήτηση αντίστοιχων θεμάτων επηρέασαν την πολιτική μου σκέψη, με έκαναν πιο «δύσκολο» κι ίσως, μερικές φορές, άδικο στην κριτική μου. Ευτυχώς που με έσωνε η υπαινικτική υπογραφή «ο δικηγόρος του διαβόλου»!

Τα κείμενα που έχουν επιλεγεί για το βιβλίο είναι χωρισμένα σε τέσσερεις ενότητες. Η πρώτη ενότητα αφορά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, το πιο πρόσφατο επαναστατικό σκίρτημα της ελληνικής νεολαίας. Ακολουθεί μια μεγάλη συλλογή κειμένων που παρακολουθούν την περιπέτεια της αριστεράς και των κινημάτων τα τελευταία χρόνια, με άξονες την πορεία και τον πολιτικό ρόλο της ΑΚΟΑ και, φυσικά, την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από τα πρώτα δύσκολα χρόνια μέχρι σήμερα. Ο κοινός παρονομαστής αυτών των κειμένων είναι το διαρκές κι ανεκπλήρωτο αίτημα της ενότητας κι ανασύνθεσης της αριστεράς, στο οποίο αφιερώθηκε η πολιτική σκέψη και δράση του συντρόφου μας Γιάννη Μπανιά. Η τρίτη ενότητα αφιερώνεται στον πολύπαθο εκπαιδευτικό κίνημα και στην πορεία του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού τα τελευταία χρόνια. Τέλος, την μεγαλύτερη ενότητα του βιβλίου αποτελούν τα χρονογραφήματα, μια ποικιλία θεμάτων με πολιτικό υπόβαθρο κι αιρετικές προθέσεις, που παρακολουθούν και κριτικάρουν την επικαιρότητα, προβάλλουν προσωπικά βιώματα, αναδεικνύουν άγνωστους τόπους για την ελίτ αριστερά – όπως το λαϊκό τραγούδι και τους ανθρώπους του και φωτίζουν την ζωή και την προσφορά σημαντικών προσώπων.

Το ζητούμενο, βέβαια, για τέτοιου είδους συλλογές κειμένων είναι αν διατηρούν το ενδιαφέρον, την φρεσκάδα και την διαχρονικότητά τους μετά την πρώτη δημοσίευσή τους ή είναι καταδικασμένα στον «εφήμερο» χαρακτήρα των κειμένων που φιλοξενούνται σε μια εφημερίδα. Γι’ αυτό, όμως, ο μόνος που μπορεί να δώσει απάντηση είναι ο αναγνώστης. Εγώ, απλά, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συντρόφους της «Εποχής» που μου δώσαν την ευκαιρία να ασκηθώ στην περιπέτεια της γραφής και στους φίλους που με τις κουβέντες μας δινόταν το έναυσμα της θεματολογίας των «Δαιμονικών».
Πάνος Δημητρούδης