Δεσποινίς Οντέτ

Η Δεσποινίς Οντέτ, μιά γυναίκα γύρω στα σαράντα, ζει στο Λαύριο με την ανάπηρη μητέρα της, χήρα του γενικού διευθυντού της Γαλλικής Εταιρίας. Γαλλίδες και οι δύο γυναίκες, είναι απομονωμένες από τον υπόλοιπο κόσμο που υποφέρει ακόμα από τον απόηχο της θλιβερής ζωής των μεταλλείων. Η Οντέτ συναντά τον έρωτα στο πρόσωπο του Αμίρ, του νεαρού Κούρδου που ζει με τους δικούς του και άλλους συμπατριώτες του σε στρατόπεδο πολιτικών προσφύγων. Μέσα από τον πόνο που της προκαλεί αυτή η σχέση και η αγάπη της γιά τον Αμίρ, ενηλικιώνεται και αντιμετωπίζει με δύναμη τη ζωή.



Ο ΑΜΙΡ τη συγκρατεί, την καθοδηγεί στα πρώτα της βήματα. Διστακτικά στην αρχή, κι έπειτα πιο σίγουρα του αφήνεται. Το σώμα της λύνεται. Πρόθυμα πια παραδίδεται στις οδηγίες των χεριών του που την κατευθύνουν με σιγουριά. Έχει ιδρώσει. Έχει μεθύσει. Ο ΑΜΙΡ ανασαίνει κοντά της. Η ανάσα του είναι βροντερή. Σαν ζώου. Μα τι κάνει, την αφήνει μόνη της να χορέψει; είναι δυνατόν; Σκύβει, γονατίζει στα πόδια της και χτυπά παλαμάκια. Ο κύκλος όλος κρατά με παλαμάκια το ρυθμό. Δεν έχει παρά να κάνει μερικά βήματα πάνω του. Ό,τι της κατέβει. Στρίβει και κάμπτεται οργιαστικά. Ένας ρυθμός πρωτόγνωρος για την ΟΝΤΕΤ βγαίνει από μέσα της. Τα όργανα σταματούν. Συεχίζονται τα παλαμάκια. Σε λίγο θα σταματήσουν κι αυτά. Ακούγονται μόνο οι ελαφριές πατημασιές της κι η ανάσα της. Όλοι παρακολουθούν αμίλητοι την ιερή στιγμή της. Το κεφάλι της γέρνει στους ώμους. Πολλαπλές στροφές διαδέχονται η μια την άλλη. Όλα περιστρέφονται. Ο ΑΜΙΡ τη συγκρατεί, τη σφίγγει στην αγκαλιά του. Οι τελευταίες της στροφές θα γίνουν πάνω του.