Τα παράδοξα στην ψυχανάλυση

Τα παράδοξα

Μια μέρα ο διάβολος λέει στον Θεό: «Αφού είσαι παντοδύναμος, φτιάξε έναν βράχο τόσο βαρύ, που να μην μπορείς να τον σηκώσεις». Για τον Θεό τότε έγινε η κόλαση. Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος, τότε μπορεί να φτιάξει έναν βράχο που δεν μπορεί να τον σηκώσει. Αν πάλι είναι παντοδύναμος, θα μπορούσε να τον σηκώσει.
Το παράδοξο παραπέμπει σε έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ δύο προτάσεων και λειτουργιών, οι οποίες, παρότι ασυμβίβαστες, εντούτοις δεν αντιτίθενται, αλλά είναι ανταγωνιστικές, με την μία να παραπέμπει στην άλλη σε μία αέναη ταλάντευση και κυκλοφορία. Μπορεί να ανήκουν στο ίδιο πεδίο, όπως, για παράδειγμα, οι ενορμήσεις ζωής και θανάτου, που εντάσσονται στον ενορμητικό χώρο και, παρότι ανταγωνιστικές, η μία οδηγεί στην άλλη σε διαρκή διαπλοκή και η ύπαρξη της μίας προϋποθέτει την ύπαρξη της άλλης. Μπορεί όμως να βρίσκονται σε διαφορετικό πεδίο, όπως, για παράδειγμα, το συναίσθημα και η αναπαράσταση, με το συναίσθημα να ανήκει στο πεδίο των εκφορτίσεων και την αναπαράσταση σε αυτό των εγγραφών. Εντούτοις, έχοντας κοινή ρίζα την ενόρμηση, εξασφαλίζουν τη νευρωτική λειτουργία του ψυχικού οργάνου. (Από την εισαγωγή του βιβλίου..)


…Τα λάθη του αναλυτή μπορεί να λειτουργήσουν ως ιστός, μέσω του οποίου θα υφανθεί το αρνητικό του τραύματος. Ο αναλυόμενος περιμένει να ξαναβρεί το τραύμα στο τώρα, αφού τότε, όταν συνέβη, δεν ήταν εκεί …
…Ο σαδισμός του αναλυτή συναντάει το μαζοχισμό του αναλυόμενου και το αντίστροφο. Πότε και πώς ο μαζοχισμός γίνεται φύλακας της ζωής και πότε αφήνει χώρο στην ενόρμηση του θανάτου με συνέπεια η επιτυχία να οδηγεί στην Αρνητική Θεραπευτική Αντίδραση και να «χτυπάει» τόσο τον αναλυτή όσο και τον αναλυόμενο;
Ποιος εντέλει αναλύει ποιον;…