Ουράνιο σώμα, σκοτεινό...

Κάθε μελέτη για το έργο ενός ποιητή, θα πρέπει, ευθύς αρχής, να εξηγεί τον χαρακτήρα και την πρόθεσή της, τη θέση και τον ρόλο της. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για μελέτη που αφορά έναν δημιουργό, ο οποίος, όχι μόνο δεν έχει κλείσει τον κύκλο του, αλλά βρίσκεται στη φάση της εξέλιξης και της προόδου του, της εκδίπλωσης και μορφοποίησης του ποιητικού του οράματος. Και, ακόμα περισσότερο, όταν ο δημιουργός αυτός εντάσσεται σε μια ποιητική γενιά ή εποχή που δεν έχει διαμορφώσει ακόμα το στίγμα της και, το κυριότερο, δεν έχει μελετηθεί επαρκώς στις βασικές συνιστώσες και παραμέτρους της. Πρόκειται για δύο ανασταλτικούς παράγοντες, οι οποίοι, ωστόσο, μπορούν, αντί να αποθαρρύνουν, να δώσουν ώθηση σε μια τέτοια πρωτοβουλία, που θα έχει να αντιπαλέψει τη ρευστότητα του παρόντος, με όπλο και εργαλείο της, παραδόξως, την ίδια αυτή αίσθηση του μη οριστικού, του μη χειροπιαστού, του μη κρυσταλλωμένου.
Με αυτή την πρόκληση, λοιπόν, για οδηγό -την αναμέτρηση, δηλαδή, με το υπό διαμόρφωση παρόν- και με κινητήριο ερέθισμα την έλξη και τη γοητεία που αισθάνθηκα να μου ασκεί το ποιητικό έργο της Άννας Γρίβα, αποφάσισα να δώσω διέξοδο και σχήμα στις εντυπώσεις και τις σκέψεις που μου γέννησε. [...]