Συμπλέκτης

"Προς Κωνσταντίνο Καβάφη"

Το μαντήλι

ξάγρυπνο

πάνω στα έπιπλα

επιστρέφει το δάκρυ σου

στο σκεπασμένο ποτάμι

των χεριών.

Για το καλωσόρισμα Αλεξάνδρειας

στην αιωνιότητα της πυξίδας,

στον πυθμένα της.

Δίχως σχήματα μνήμης στο κυανό,

δίχως συμβάντα αριθμητικής.

Να φουσκώσει στο μέτωπο η φλέβα

από τα πάθη ακόμη.

***

"Σάμος"

Αν άφησες

το χέρι σου στον κόμπο

που κρατά το καράβι

στο λιμάνι,

δέξου.

Τα νησιά δεν επιστρέφουν.

***

"Υπνοβάτης"

Νύχτωσε ως

το χέρι σου

της θάλασσας τ’ αγιόκλημα.

Στο παραθύρι της

το λυγισμένο φως

γάλα στο ξημέρωμα αφήνει,

στις ράχες των δαχτύλων σου

να ξεδιψάσει ο έρωτας.

Όλη νύχτα χτύπαγε

στα βλέφαρα σου επάνω.

Δεν άνοιξε κανείς

τα μάτια του στο ορατό.

***

"Ήταν"

Που αγάπησες.

Ανάβεις χαμομήλι

στο ποτήρι τις νύχτες,

να φέγγει ο δρόμος

μέσα στον τοίχο

για την πλαγιά του δειλινού.

Εκεί που πέσανε οι ακτίνες της καρδιάς

αναστατώνοντας τ’ αστέρια,

να παν να πέσουν

σ` άλλον τόπο.

Πεντακόσια χιλιόμετρα

μέσα στο κάρβουνο,

μέσα στα δάκρυα.

Να βρεις τα τηλεγραφήματα

των αισθήσεων,

έκταση στο φιλί.

Η μνήμη δεν έχει ράγες.

Ανθοπωλείο

Στα κατάρτια των λουλουδιών,

καρτέρι δίπλα στο λευκό

της παγωνιάς,

πέφτει από τα χέρια

των ερωτευμένων.

Συναντάς

μιαν ώρα περασμένη

στης χαραυγής την πληγή,

στεφάνι.

Δίχως προσχέδιο,

δίχως την πίκρα του καφέ,

δίχως κράτηση θέσης

των δαχτύλων σου.

Περνώντας στη βελόνα την κλωστή,

μέχρι να φτάσεις

της γλώσσας τα ζύγια

εκεί που δεν χωράνε ψέματα,

εκεί που αγρίως

δάκρυσες

για το πότισμα.