Από την νοεράν προσευχήν σε Χριστοκεντρικές εμπειρίες

... πρέπει να κάμωμεν την διασάφησιν, ότι μεταξύ των ομιλητών υπάρχουν δόκιμοι Θεολόγοι, γνωστοί δια τα ορθόδοξα φρονήματα των, τους οποίους πρέπει να
ακούωμεν επί ζητημάτων μάλιστα που συμβαίνει να αγνοούμεν. Δι’ αυτούς υπερθεματίζομεν. Διά τους άλλους, τους αμφιβόλους, τους μη μαθόντας την
θεωρίαν διά πράξεως δεν θα είπωμεν τίποτε. Θα είπωμεν όμως εις τους ακροατάς των, τους εν Χριστώ αδελφούς, που δεν ευρέθη κανείς να τους είπη: ’Αντί να χάνετε εις τους δρόμους μίαν - δύο ώρες και μίαν εις την αίθουσαν ακούοντες τετριμμένα ηθικολογικά κηρύγματα, που ποτέ δεν τελειώνουν και ποτέ δεν
ωφελούν —διότι δόξα τω Θεώ «η γνώσις επληθύνθη» και η οικοδομή η ψυχική δεν είναι υπόθεσις ακοής, αλλά εσωτερικού πόνου—, δεν θα ήτο προτιμότερον να
κλεισθήτε εις το σπίτι σας και μάλιστα έρμητικώς, διά να μην έρχεται ο θόρυβος του δρόμου, να λησμονηθήτε ολίγον εις τον εαυτόν σας και να «εισέλθητε εις το
ταμιείον σας»; 'Ύστερα να πάρετε το κομβοσχοινι και να αρχίσετε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού
ελέησον ημάς», έως ότου, εν «στεναγμοίς αλαλήτοις», ο άγγελός σας αγγίξη τους οφθαλμούς σας και αναβλύσουν δάκρυα μετάνοιας, ύστερα φόβου, και ύστερα αγάπης Θεού; Και ούτω να ίδήτε τον Χριστόν μυστικώς εις την καρδίαν σας, να σας
εμπλήση, να σας χορτάση και γνώσιν και πίστιν και αγάπην και αλήθειαν, που τώρα ζητείτε χιμαιρικά εις τας αιθούσας και που ποτέ δεν θα εύρητε;...