Nietzsche και τραγωδία

Η μεγάλη «αντιστροφή» του Nietzsche στην φιλοσοφία συνίσταται στην ριζικότητα του υποβιβασμού της επιστήμης έναντι της τραγωδίας στον ορίζοντα των όρων της διάστασης του αληθούς. Είναι ο πρώτος στοχαστής της μετατραγικής ιστορίας που αντιλαμβάνεται την ουσία της ιεραρχίας που διέπει την ανθρώπινη αυτογνωσία στον τομέα της σχέσης μεταξύ τραγωδίας και επιστήμης. Γι’ αυτόν η δημιουργία, υπό την πνευματική αιγίδα της τραγωδίας, προηγείται αξιολογικά και αξιοκρατικά από την τελούσα υπό την αιγίδα της μεταφυσικής επιστήμης. Στο έργο της αναζήτησης και της κατάθεσης της αλήθειας, ο τραγωδός. δημιουργός προηγείται από κάθε άποψη του μεταφυσικού επιστήμονα, εάν και εφόσον η αλήθεια δεν είναι αλγοριθμικά προσβάσιμο και κατασκευάσιμο μέγεθος σαν και αυτό της μαθηματικής επιστήμης. Εάν και εφόσον η σοφία της θυμικότητας προηγείται του δόλου της νοητικότητας κατά τον τρόπο που ο Αχιλλέας φύσει. θέσει προηγείται του Οδυσσέα στο μέγα ομηρικό εξήγημα των όρων της επικόσμιας ανθρώπινης παρουσίας, τότε τα πράγματα είναι, κατά κάποιον τρόπο, εξ αρχής σαφή ως προς την εν τέλει αναζητούμενη ιεραρχία των όρων της σημασίας τους. Ο Nietzsche στρέφεται με πάθος και μανία προς την πραγματική διάσταση της αλήθειας που έχει σχετικά γρήγορα ξεχωρίσει μέσα από τον συνδυασμό της εξέχουσας νοητικότητάς του και της εμπύρετης θυμικότητάς του. Γι’ αυτόν, όλη η δυτική ιστορία αποτελεί προϊόν της ασύλληπτης σε μέγεθος και σημασία παρέκκλισης που οδήγησε βαθμιαία και αναπόφευκτα στον μεγαλύτερο δυνατό μηδενισμό μέσω των αγαθότερων δυνατών προθέσεων.