Το ηρακλείτειο αγχιβασίην

Σπουδή στη νοηματική εμβέλεια της σημασίας του

Μέχρι και την αττική τραγωδία, ο «αρχαίος κόσμος» προβάλλεται ως επί το πλείστον στον ορίζοντα των όρων ενός μεγάλου συμπαραδηλωτικού έμμυθου στερεώματος συμμετρικά αντινομιμένου. Στο περιβάλλον αυτού του στερεώματος, το ηρακλείτειο αγχιβασίην συγκεφαλαιώνει μιαν από τις βασικότερες δυναμικές της επιγνωστικής δυνητικότητας ως εαυτο.γνωσίας και ετερο.γνωσίας του ανθρώπινου όντος. Υπό την αίρεση αυτής της μετέπειτα απρόσιτης και ξεχασμένης ιδιότητας, το αγχιβασίην ομιλεί την εκ του φαίνειν και του βαίνειν κεκραμένη ισορροπία του έκκοσμου και έγχρονου σύμ.παν.τος κατά το οικειωμένο και εδραιωμένο στην ανθρώπινη αντίληψη «άγχι.». Μέσα στην αντιληπτική επικράτεια του επί.κοσμου και επί.χρονου «άγχι.». Στην αντιληπτική όσμωση του επί. κοσμου και επί. χρονου «άγχι.» ό,τι διακυβερνά την μορφή και την μοίρα των όντων είναι το φαίνεσθαι και το γίγνεσθαι της απαρεμφατικής ουσιαστικότητας της όψης (της εικόνας) και της οδού (της κίνησης). Έννοιες όπως το «είναι» και το «μηδέν», συμμετρικά αντινομιμένες επίσης, αποτελούν παράγωγα εννοιακά προϊόντα καίριας σημασίας στην λειτουργία της παραγωγικής αντι.νομικής αντίληψης και των αλγοριθμικών αρμογών της στην μαθηματική και κυβερνητική επιστήμη. Γνωρίζουμε ότι η μεταφυσικά εκφρασμένη γλώσσα της φιλοσοφίας, στην επικράτεια της μετα.τραγικής ιστορίας της Εσπερίας, θήτευσε επί μακρόν στην θεμελιώδη αντι.νόμιση «είναι.μηδέν» που ο Παρμενίδης και η ελεατική σχολή έφεραν στο προσκήνιο της λογικής συγκρότησης της αντιληπτικής λειτουργίας. Αυτό εντούτοις επουδενί σημαίνει ότι το «είναι.μηδέν» δύναται να εκπορθήσει το «φαίνεσθαι.γίγνεσθαι» από την ηγεμονεύουσα σημασιακά αρμογή του με τα πράγματα.