Νάντια

Η Νάντια είναι 22 χρόνων.
Είναι αισθητικός της Clinique. Δουλεύει στον Χόντο της Ερμού.
Η Νάντια ζει μια κανονική ζωή.
Έχει μια οικογένεια που την προστατεύει, μια δουλειά που της αρέσει, φίλες που τη συντροφεύουν, τον Τάσο που την αγαπάει.
Η Νάντια κανονικά θα ήταν ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα.
Αλλά δεν είναι.
Η Νάντια κανονικά θα ήταν ευτυχισμένη.
Αλλά δεν είναι.

Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όσους δεν χωράνε στη ζωή τους και δεν ξέρουν γιατί.
Ένα βιβλίο για τους μυστικούς κήπους που αίφνης ανθίζουν εντός μας. Για τις παράδοξες συναντήσεις που αναποδογυρίζουν την τροχιά της ζωή μας απελευθερώνοντας όλα τα ενδεχόμενα.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Η Νάντια είναι το καλό κορίτσι της διπλανής πόρτας. Μένει σε κάποιο όχι εύπορο προάστιο. Είναι αισθητικός της Clinique και εργάζεται ως πωλήτρια σε κάποιο από τα Hondos Center του κέντρου της Αθήνας. Ταξιδεύει στον κόσμο των καλλυντικών σαν να κάνει τουρισμό σε ξένες χώρες. Καμιά φορά βλέπει προς τα μέσα, στον εαυτό της, και δεν της αρέσει καθόλου αυτό που βλέπει. Εχει φίλο τον Τάσο με μηχανάκι και Fiat, που τη λατρεύει. Είναι ένα μοντέρνο κορίτσι 22 χρόνων και κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο. Δεν είναι όμως γιατί σκέφτεται και βλέπει ότι μέσα της είναι άδεια. «Βάζει τα δυνατά της» να αρέσει σε όλους εκτός από τον εαυτό της. Δεν έχει ευχές να κάνει. Μόνο φόβους που σωρεύονται. Στο σπίτι δεν χωράει. Στα φαγητά της κυρα-Νίκης, της μαμάς της, δεν χωράει: τη στενεύουν οι Δευτέρες με τα μακαρόνια με κιμά, οι Τρίτες με τους γίγαντες με φέτα, τα Σάββατα με τα γιουβαρλάκια. Στο μηχανάκι του Τάσου δεν χωράει. Στον πατέρα και στον αδερφό της δεν χωράει. Δεν ξέρει πού χωράει, και κάποια μέρα που θα συναντήσει έναν ασυνήθιστο τύπο, ένα αλαφροΐσκιωτο πλάσμα, σε έναν δρόμο κοντά στη δουλειά της, στην πλατεία Καπνικαρέας, που θα μπορούσε κανείς να τον περάσει για φρικιό και που αντιστρέφει την τροχιά της νορμάλ ζωής της, έχει την υποψία ότι ίσως να χωράει εκεί.

Η ζωή της Νάντιας είναι μετέωρη. Εχει χτίσει γύρω της ένα σκοτάδι που την περιβάλλει και νομίζει ότι την προστατεύει. Κρύβεται μέσα σε αυτό το σκοτάδι και δεν βλέπει την οικογένειά της, τις φίλες της, τους φίλους της, τα κορίτσια στη δουλειά, όσους τέλος πάντων αγαπά ή την αγαπούν. Αδυνατεί να οργανώσει τη ζωή της. Εχει την παράλογη αίσθηση ότι η ζωή της παίζεται σε μια σκηνή θεάτρου και εκείνη την παρακολουθεί από κάτω αμέτοχη. Ο νεαρός άνδρας με το ξανθό μαλλί, που της έχει κάνει άνω-κάτω τη ζωή και ο οποίος ούτε τη φλερτάρει ούτε με οιονδήποτε τρόπο την ενοχλεί, τη ρωτάει σε μία από τις «τυχαίες» συναντήσεις τους: «Σε στενεύει το δέρμα σου;», και αυτό φαίνεται να την αφυπνίζει από τον λήθαργο της ομοιομορφίας, ενώ όταν μια άλλη φορά της λέει ότι «κάποια στιγμή όλοι θα πληρώσουμε για τα προτερήματά μας» και πως δεν ξέρει τι θέλει η Νάντια από τη ζωή της, αυτό την προβληματίζει.

Στον γάμο μιας στενής φίλης της η Νάντια παθαίνει κρίση «ακοινωνησίας» και λιποθυμάει. Αναστατώνονται οι πάντες, αλλά εκείνη ξέρει πως αιτία είναι ο αλαφροΐσκιωτος τύπος με τα μαύρα και την πολαρόιντ που φωτογραφίζει τη ζωή της. Η ζωή της Νάντιας είναι γεμάτη σκιές όχι μόνο από την κούραση και την αϋπνία, αλλά σκιές που αφήνουν μέσα της οι αποχρώσεις της μικρής περιορισμένης ζωής της. Η Λένα Διβάνη έγραψε μια καλή νουβέλα που τρέχει με στακάτο ρυθμό, ξεκούμπωτη γλώσσα, αφήγηση ροκ. Μέσα σε έξι ημέρες και έξι κεφάλαια παρακολουθούμε την κρίση που περνούν οι νέοι και οι νέες της εποχής των SMS, των iPod και των bloggers, και οι οποίοι χάνουν την τέχνη της ζωής. Σε μια εποχή που βιάζεται να καταναλώσει τα πάντα στο πέρασμά της, χωρίς πραγματική επικοινωνία και με τη «φοβία της συζήτησης», ο κόσμος της Νάντιας είναι μετέωρος, χωρίς «συμπληρώματα» κοινωνικότητας. Είναι μια νουβέλα που καταγράφει τη ροπή των νέων προς το αδιέξοδο και τη σκυθρωπή ερημιά που υπάρχει μέσα τους, των νέων που δεν θέλουν να μπουν στα καλούπια θεσμών όπως ο γάμος, η οικογένεια, η εργασία. Είναι αλληγορία μιας εποχής που ξοδεύεται σε ματαιοδοξίες. Η Διβάνη έχει πλήρη γνώση του θέματος που πραγματεύεται, αφού, ως καθηγήτρια της Νομικής, έρχεται σε συχνή επαφή με τη νεολαία. Η Νάντια στο τέλος κάνει την υπέρβασή της, κοιτά στον καθρέφτη και χάνεται μέσα στο ανώνυμο πλήθος, κλείνοντας το μάτι σε όσες νέες θα ήθελαν να την ακολουθήσουν λέγοντας στον εαυτό τους ότι δεν θα βρουν πουθενά κρέμες και μάσκες για να κρύψουν τον χαμένο τους εαυτό.



Ντίνος Σιώτης (συγγραφέας)

Το ΒΗΜΑ, 24/09/2006