Εν-τοπιο-γραφίες διπλής γραφής

Θραυσμένα κιονόκρανα σμαραγδίζουν στο λυκόφως, φαέθοντες ηνίοχοι διαπερνούν τα τραύματά τους. Σπαράγματα παπύρων σε αμφιλύκη Περσεφόνης, τα αθεράπευτα χωρία τους χαίνουν πορφυρίζοντας. Στη διακύβευση των μυσταγωγικών κενών εκπτύσσεται η διπλή γραφή των Εν-τοΠιο-γραφιών, ιχνηλατώντας τη διττή, κρυπτήρια, ανεντόπιστη ρίζα μιας αέναα ελευσόμενης, ανέφικτης εντοπιότητας. Είκοσι ποιήματα σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, αναδίδοντας την απόκοσμη αύρα εμβληματικών ελληνικών τόπων, αναζητούν το Άλλο τους (το άλλοθί τους) σε είκοσι ποιήματα σχηματικά ή σε ελεύθερο στίχο, παραδομένα στην οιστρηλασία ιμεροεσσών μυθολογικών μορφών, των οποίων το αστραποβόλο πέρασμα σημάδεψε μοιραία την υφή των τόπων υποδοχής τους. Ρυθμοί και καμπύλες στίχων, εράσμιων σωμάτων και ερειπωμένων ναών, κυματισμοί αραχνοΰφαντων ιματίων και πλοχμοί χρυσοϋφών ιστουργιών, ρόδακες, σπείρες, κάλχες στην ελικοειδή τους σύμπλεξη με την αιχμή της πένας και την ηλιαυγή γλυφίδα του χρυσάορος Φοίβου, συζευγνύονται μορφικά και νοηματικά σε έναν οραματισμό με πρωταγωνιστές μνημεία του φωτός και της ιερής μανίας, σκαπανεύοντας γλωσσικά υφάδια μιας γραμματολογίας βυθισμένης στην αχλύ του χρόνου και συνάμα γοητευτικά οικείας. Δοκιμάζοντας το πάθος της συζευγμένης στίξης τους, ο χώρος μεταρσιώνεται σε ασπαίροντα συμβάντα μιας ποιητικής του τραγικού φωτός και της εξιλεωτικής διαφάνειας.