Το χάρτινο σπέρμα

Τόσε πολλές φωτογραφίες, άδειασε το σιδερένιο κουτί που γράφει ακόμη στο καπάκι του Μπισκότα Παπαδοπούλου κι εκείνη έπαψε να μου δείχνει, έπαψε να μιλάει, να θυμάται, να πληγώνεται και να πληγώνει. Ο Σάκης, ο Τάκης, η Michelle, η Καίτη, η Μαρία η Νεώτερη, ονόματα, πρόσωπα, αποτυπωμένα στο κιτρινισμένο χαρτί, νεκροί, ζωντανοί, αντάμα όλοι. «Θυμήσου», μου λέει «Σε ικετεύω θυμήσου», μα εγώ δεν θέλω να θυμάμαι, τώρα στο τέλος της ζωής μου να ξεχάσω θέλω, μόνο τον Γιώργη μου θυμάμαι, τον Γιώργη μου που μου τραγούδαγε, που με κοίταζε στα μάτια και μου ψιθύριζε, μαζί θα πορευτούμε Μαρία μου, μαζί εσύ, εγώ και το μικρούλη μας. Έφυγες, Γιώργη, και μ' άφησες μόνη να παλεύω τους ζωντανούς, τους πεθαμένους. Έφυγες, Γιώργη, και μ' άφησες μόνη μ' αυτό το άσχημο πλάσμα που με κοιτάζει νύχτα μέρα στα μάτια, φοβάμαι, Γιώργη, έφυγες και μ' άφησες με μια άγνωστη που με βασανίζει με φωτογραφίες και ονόματα, έφυγες, Γιώργη, και μ' άφησες μόνη μαζί της. «Κόρη σου είμαι» μου λέει «Κόρη σου», δεν είναι κόρη μου, Γιώργη, στοιχειό είναι, φύγατε όλοι σας και κάθισε εδώ απένταντί μου και με βασανίζει. «Μίλα» μου λέει «Κοίτα, θυμήσου». Θυμάμαι, Γιώργη, θυμάμαι, μια κόρη μόνο είχαμε, όμορφη σαν νεράιδα.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου