Τίποτα δεν χαρίζεται

Τίποτα δεν χαρίζεται: Ανάµεσα στην ηµερολογιακή καταγραφή, την εξοµολόγηση, τη δοκιµή, την κατάθεση, το χρονογράφηµα, το σχεδίασµα, την επιφυλλίδα, το µελέτηµα. Κείµενα αγάπης: Από τον Μανόλη Αναγνωστάκη έως τον Γεώργιο Μ. Βιζυηνό. Για τον Γιάννη Ρίτσο, τον Αλέξανδρο Κοτζιά, τον Στρατή Τσίρκα, τον Βασίλη Βασιλικό, τον Τάσο Λειβαδίτη. Μιλώντας στα παιδιά: Γιατί διαβάζουµε λογοτεχνία; Για τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Διονύσιο Σολωµό, τον Κώστα Ταχτσή, τον Στρατή Τσίρκα πάλι, τη Διδώ Σωτηρίου, τον Παύλο Ζάννα, τον Μ. Καραγάτση, τον Γιάννη Κοντό, τον Αντρέα Φραγκιά, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιώργο Ιωάννου.


Ακόµη και τότε, πριν από τόσα χρόνια, ακόµη και σήµερα, έπειτα από τόσα χρόνια, για µένα έγραφα, για µένα γράφω. Για να µπορώ να ρίχνω µπρος πίσω τις µατιές µου. Να αυξοµειώνω την ένταση. Να συνοµιλώ µε τα επίµονα, τα αόρατα, τα άπιαστα. Να περιθάλπω τα πεταµένα, τα άχρηστα, τα πονεµένα. Να ανυψώνω τα εφήµερα, τα αδιόρθωτα, τα άρρωστα. Να περιποιούµαι τα αδέσποτα, τα άστεγα, τα αδιάλυτα! Όπως και τότε, πριν από τόσα χρόνια, έτσι και σήµερα, απ’ την ανάγκη µου να σκεφτώ, να αντισταθώ, να υπάρξω, να συνυπάρξω. Εφόσον ναι, κι αν δεν το ήξερα, αργά και µε κόπο, το έµαθα: Τίποτα δεν χαρίζεται.