Ξένη μέσα στη χώρα της

«... Περπατώ, και σκέφτομαι κάθε φορά το τυχερό αυτής της πόλης, που ήτανε και δικό μου να την γνωρίσω και να την πονέσω. Αφήνω τα μάτια μου να ξεφύγουν λίγο από τις αιχμηρές πέτρες του δρόμου, που τις παρακολουθώ συνέχεια για να μην σφηνώσω πάλι κανένα τακούνι έτσι όπως μου συμβαίνει συχνά, και αγναντεύω από μακριά την γραφική της όψη. Είναι σαν μια καρτ ποστάλ που δεν βαριέμαι να την κοιτάζω δεκάδες, δεκάδες φορές. Όταν έχω κουράγιο και είμαι ξεκούραστη, τότε ανεβαίνω με τα πόδια μέχρι κει πάνω στο τελευταίο της σπίτι, γιατί από εκεί η θέα της, τι να σας πω το πόσο είναι μαγευτική... Τα μάτια μου δεν χορταίνουν από ομορφιά και ευχαρίστηση. Όρθια, στητή, αφήνομαι να χαζεύω όλη την πόλη που απλώνεται μπροστά στα πόδια μου, από τη μία άκρη μέχρι την άλλη. Τα γνώριμα σπίτια, τους δρόμους, το μεγάλο δάσος του Σέιχ Σου με τα πεύκα, την αψίδα της Καμάρας, τον τρούλο της Αγίας Σοφίας, τον Λευκό Πύργο. Εκεί τα μάτια μου γλιστρούν τα αφορισμένα με βιασύνη, ανυπόμονα και με λαχτάρα, για να φθάσουν στο στόχο τους, τη θάλασσα. Τα γαλάζια νερά που αγκαλιάζουν όλο τον ποδόγυρο της Θεσσαλονίκης.