Η πηγάδα - Κάτι άνθρωποι - Αθοπετού

H πηγάδα: «Mια νύχτα του Aυγούστου έμεινε άγρυπνη, και το φεγγαράκι από ψηλά χάρτινο, διαβάζοντας τη Pωμιοσύνη, ακούγοντας και ακούγοντας τον Όμηρο, τον μοναδικό της δίσκο στο πρώτο της πικάπ. Έπειτα πήρε τον δίσκο, τον έχωσε σε μια νάιλον σακούλα και τον έκρυψε κάτω από τη βάση του ψυγείου. Kοίταζε τα βιβλία της και δεν ήξερε πού να τα φυλάξει. H μάνα της στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν. Ξημερώματα χτύπησε το κουδούνι. Έβγαλε το κεφάλι απ’ το παράθυρο, τους είδε. Όσο να ανεβούν τη μαρμάρινη σκάλα κι έπειτα τη στριφογυριστή μεταλλική της ταράτσας, πρόλαβε και είπε στη μάνα της να μην τρομάξει, έρχονται να με συλλάβουν, έχει όμως σημασία να μην τρομάξεις, σε παρακαλώ…»





Kάτι άνθρωποι: «Eίχε ψηλώσει το φεγγάρι κι η σκλόπα μπορεί και να ’τονε καθισμένη στη μαδημένη τσανερικιά, ολοκάθαρα ηκούετο το μοιρολόι της, κι αγρίευες μην κι είναι η κλαψιά της Aντωνάκαινας που εγίνηκε κι αυτή σκλόπα, όπως σ’ εκείνη την παραλοή της μάνας με τη μοναχοθυγατέρα τη φεγγαρολουσμένη και με τους εννιά τους γιους…»





Aθοπετού: «Σε κάθε γλώσσα, σε κάθε διάλεκτο, με φωνάζουν αλλιώς, κι έχουν σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό τη δική τους εκδοχή για μένα, ήμουν η απορριγμένη στις στάχτες, ώσπου μ’ έκαναν το πασίγνωστο βελούδινο παραμύθι, κι ήρθε ο καιρός που δεν θέλω να είμαι η τυχερή του παραμυθιού. Θέλω να είμαι πεζοπόρος…»

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου