Ελευθερία και σύμπτωμα

Οι εργασίες που συγκεντρώσαμε κάτω από τη συμβιβαστική επικεφαλλίδα "Ελευθερία και Σύμπτωμα: Μελέτες για μια Φαινομενολογική Προσέγγιση στην Ψυχιατρική και την Ψυχολογία" δεν αντανακλούν το εύρος των ενδιαφερόντων και των εφαρμογών της υπαρξιακής-φαινομενολογίας στο χώρο της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας. Γίνεται αμέσως φανερό, με μια ματιά στον κατάλογο των συγγραφέων, ότι έχουν αποκλειστεί κάποιοι οι οποίοι αναφέρονται, και έχουν καταξιωθεί, σαν υπαρξιακοί-φαινομενολόγοι όπως, για να μείνουμε σ' όσους είναι γνωστοί στο Ελληνικό κοινό, ο R. D. Laing και ο R. May, και άλλοι που έχουν μικρότερη ή μεγαλύτερη σχέση μ' αυτήν την προσέγγιση, όπως ο J. Gabel ή ακόμα ο J. Lacan. Χωρίς να πιστεύουμε ότι η εικόνα που προκύπτει από την έκθεσή μας είναι η καλύτερη δυνατή των εφαρμογών και των προοπτικών της φαινομενολογίας, νομίζουμε ότι τουλάχιστον δίνει μια αίσθηση του τρόπου που προσεγγίζονται σημαντικά ζητήματα της κλινικής θεωρίας και πρακτικής από τον κύριο όγκο των ανθρώπων που την ακολουθούν σήμερα. Ενώ, για παράδειγμα, καθόλου δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι η ψυχοπαθολογική άποψη του A. Kraus για την κατάθλιψη είναι η πρωτότυπη, ή ακόμα χειρότερα, η μοναδική (γνωρίζουμε τουλάχιστον δύο ακόμα αξιόλογες, του H. Tellenbach και του E. Keen), ο τρόπος φαίνεται να είναι κοινός: ένας τρόπος που στέκεται ιδιαίτερα στις εκδηλώσεις αυτού που εμφανίζεται, που απέχει, το δυνατόν, από γρήγορες αιτιακές συσχετίσεις και που επιμένει στην ευρεία χρήση της φιλοσοφίας - μάλιστα πολλοί από τους συγγραφείς που περιλαμβάνονται σ' αυτή τη συλλογή μιλούν για την υπαρξιακή-φαινομενολογία σαν "κλινική εφαρμογή της φιλοσοφίας" (σε αντιπαράσταση με τις κλινικές εφαρμογές της φυσικής ή της βιοχημείας ή της οικολογίας) και ισχυρίζονται ότι ακόμη και αυτή η "ψυχοθεραπεία" θα πρέπει να διδάσκεται στις φιλοσοφικές και όχι στις ιατρικές σχολές. [...]