Παραπέρα

άπειρα
Δαχτυλίδι λευκόχρυσο με αξία συναισθηματική
επιστράφηκε μεταχειρισμένο ελαφρώς
σε κάποια παλαιά μπιζουτιέρα να εκταφεί
σε κάποιο οστεοφυλάκιο συναισθημάτων
στα άκρα του σμιλεμένα δυο άπειρα εφάπτονται
άπειρα στολισμένα με ζιρκόνια μικρά, παραλίγο διαμάντια
Απειρίζει ο λευκόχρυσος ήλιος, φτεροκοπά αναγέννηση
απειρίζει το βλέμμα του έρωτα
απειρίζει το φιλί, πυρπολεί συναισθήματα
απειρίζει η υπόσχεση κι ας ενέχει τη δέσμευση
απειρίζει το ανθρώπινο όριο κι ας είναι ακολουθία φραγμένη
απειρίζει η φωτογραφία κι ας είναι στιγμή φυλακισμένη
απειρίζει το παιδί, η πορεία του αύξουσα και το τέλος αθέατο
απειρίζει το νερό την απείρου ρευστότητα
απειρίζει το όνειρο υπερβατικότητα
απειρίζει στη γυάλα το αμνήμον χρυσόψαρο
απειρίζουν τα ενδεχόμενα κι ας είν’ πεπερασμένα
μια δυο αλλάζουν κάθε μέρα και ξανά στα γνωστά ασφαλή
απειρίζει το δυνητικό εν δυνάμει κι όχι εν ενεργεία
το απρόσιτο κιναισθητικά, το ακατανόητο λογικά απειρίζει
γιατί είναι άπειρο των πραγματικών μα και των φανταστικών
και σ’ αφήνει ένα παράδοξο, μια πίκρα, αδιέξοδο κάποτε
πώς πάλι το συναίσθημα σου έβαλε τρικλοποδιά
πώς απείρων απάτες κι αυταπάτες συμπλέουν στη ζωή
άπειρα στολισμένα με ζιρκόνια μικρά, παραλίγο διαμάντια