Δανάη

Ένα μυθιστόρημα που ακροβατεί, περιδινούμενο σαν το σύμβολο του απείρου, από τις απαρχές του κόσμου ως το απώτατο μέλλον. Ο κόμβος τους, μια ιστορία αγάπης του σήμερα.

Προλογίζει ο Θανάσης Βέμπος

"Ό,τι ήμουν, ό,τι είμαι, ό,τι θα είμαι, έχει ήδη γραφτεί, γράφεται και θα γράφεται - κι όμως εγώ σε κάθε γύρισμα του κύκλου, επιμένω απεγνωσμένα να σε ζητώ, κι αυτή είναι η κατάρα μου, αυτή κι η ευλογία μου..."

"Με εσένα, Δανάη, η λούπα πήγε να κάνει πάλι την εμφάνισή της. Ωστόσο, αυτή τη φορά υπήρξε μία παραλλαγή της γνωστής και επαναλαμβανόμενης ιστορίας. Και αυτό υπήρξε ένα πολύ μεγάλο μάθημα για μένα. Μπορεί στη ζωή μας όλα να είναι προδιαγεγραμμένα. Μπορεί να ζούμε συνέχεια, επ’ άπειρον την ίδια ζωή, να κάνουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα, να ερωτευόμαστε τα ίδια πρόσωπα, να κάνουμε τα ίδια λάθη, όλα όμοια κι απαράλλαχτα κάθε φορά. Ωστόσο, ακόμα κι αν είναι έτσι, εμένα κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Πάρα πολλά δεν εξαρτώνται από εμάς, σίγουρα. Όμως, είναι τόσα πολλά, από την άλλη πλευρά, αυτά που περνάνε από το χέρι μας. Μας έχουν δοθεί κάποια αρχικά δεδομένα τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν. Από εκεί και πέρα έχουμε το όπλο της ελεύθερης μας βούλησης που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε όποιους συνδυασμούς γουστάρουμε με τα δεδομένα αυτά."