Και σ αγαπώ παράφορα

Λενούλα μου, λατρεία μου,

Τι ευτυχία να βρίσκομαι κοντά σου. Γιατί σ' αγαπώ τόσο, μα τόσο πολύ, αγάπη μου. Μακρινή, φευγαλέα μου αγάπη! ... Τώρα, τώρα ακριβώς, κλείνω τα μάτια και βλέπω το φως που εκπέμπεις, τα ωραία φωτεινά σου μάτια, τα χρυσά σου μαλλάκια πάνω στο σοφό μέτωπο, τα χεράκια σου, τα πόδια σου, όλη την τόσο κομψή, την τόσο κοριτσίστικη σιλουέττα σου. Είσαι η Ζωή, κι η αγάπη είναι τόσο βαρειά, Λένα, Λένα μου, λατρευτή μου Λένα. Συ που ξέρεις και μεταδίδεις αυτή την κοριτσίστικη χάρη και κομψότητα και στα λατρευτά σου γράμματα με τις μεγάλες μπλε κόλλες και την ελεύθερη, χαριτωμένη γραφή. Με κάνουν τόσο ευτυχισμένο, και μου θυμίζουν πόσο τιποτένιος είμαι κοντά σου. Τόσο ευτυχισμένος όμως. Στο ξαναλέω, όλη μου η ζωή, κι ό,τι έκαμα στην περιοχή της τέχνης, έδειχνα την πορεία μου προς ΕΣΕΝΑ, τον πόθο μου, την ανυπομονησία μου, τις ελπίδες, τις απελπισίες μου, τη λύσσα μου. Κάθε ποίημα, ό,τι ζωγράφισα, είτανε για σένα. Γι' αυτά και μόνο άξιζε η ζωή μου. Και τώρα, τι ευτυχία, ζω και θα ζήσω μόνο για σένα, κοντά στο φως σου, στη χάρη σου, στην ομορφιά και στη δικαιοσύνη σου. Και να μην έχεις τον παραμικρό φόβο πως θα σ'ενοχλήσω: το ξέρεις πως είμουνα και θα είμαι ευτυχής και με τα μόνα ίχνη των βημάτων σου. Σε λατρεύω τόσο, λατρεία μου, αγνό, φωτεινό μου κορίτσι.
Νίκος
Υ.Γ. Μην τραβιέσαι, φιλώ τα χείλια σου τα γλυκά.