Γλωσσάρι ποιμενικών λέξεων

Το ποιμενικό επάγγελμα ασκήθηκε στη χώρα από ανθρώπους που οι άλλοι αποκαλούν βλάχους και από Βλάχους, ήτοι ποιμένες, γλωσσικά, επαγγελματικά και πολιτισμικά απομεινάρια των Πελασγών -είναι οι Πρωτοέλληνες- και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι βλάχοι υπήρξαν πρώτα Βλάχοι. Η λέξη είχε σημαντικό περιεχόμενο στα παλαιά χρόνια, δεν ήταν όρος μειωτικός ή υβριστικός, όπως τώρα, που διάφοροι ανόητοι και ανιστόρητοι νεοΓραικύλοι, απόγονοι Γασμούλων, τη χρησιμοποιούν, και ως πρώτο συνθετικό νεολογισμών, πλειστάκις, για να αποδείξουν ξεκάθαρα το απύθμενο της πνευματικής τους ένδειας και ανεπάρκειας, αλλά και την εσώτερη φασιστική ιδεολογία που τους διέπει.
Για την απόδειξη του ισχυρισμού ότι οι βλάχοι και οι Βλάχοι της Ελλάδας είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, ενώ οι μελετητές του καιρού μας τους θέλουν διαφορετικούς, επικαλούμαι το ποίημα του Μανουήλ Φιλή (-1275-1345), εδώ σ.8, από το οποίο συνάγεται ότι οι βράχοι-βλάχοι του 13ου αι. ονόμαζαν τα πρόβατα «ποηφάγους όϊς», και όϊς έως σήμερα ονομάζουν τα πρόβατα μόνον οι Αρμάνοι-Βλάχοι. Ο ίδιος γράφει ότι στον καιρό του οι Ιταλοί ονομάζονταν Βλάχοι: «Και πάλιν αυτός ο γλυκύς εωσφόρος, [282]/ Λυθέντος αυτώ του κατασχόντος νέφους,/ Βυζάντιον πυρ εκδραμόν προς εσπέραν τη των Ιταλών δείκνυται πανοπλία· [285]/ Τεφροί γαρ αυτούς ως ανίκμους αθρόους,/ Θερμήν φύσιν έχοντας υπεροψίας./ Εξ ων κατασχών την πόλιν Δυρραχίου,/ Κροάς τε και Κάννινα και τα κυκλόθεν,/ Ορμά προς αυτούς τους θρασείς πάλαι Βλάχους, [290]/ Θεόδωρον δε πυρπολεί κατακράτος,/ Τον σεβαστοκράτορα των αλλοτρίων,/ Και λαμβάνει την χώραν, ως δώρον τύχης. [...]