Γη των ανθρώπων

Η γη μάς μαθαίνει για μας, περισσότερο απ' όλα τα βιβλία. Γιατι μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται με το εμπόδιο. Όμως, για να το πετύχει, χρειάζεται κάποιο εργαλείο. Χρειάζεται μια πλάνη ή ένα αλέτρι. Ο χωρικός, καθώς οργώνει, ανακαλύπτει σιγά σιγά μερικά μυστικά της φύσης, κι η αλήθεια που απελευθερώνει είναι παγκόσμια. Όμοια και το αεροπλάνο, το εργαλείο των εναέριων γραμμών, μπάζει τον άνθρωπο σε όλα τα παλιά προβλήματα.
Έχω πάντα μπροστά στα μάτια μου, την εικόνα της πρώτης μου πτήσης, κάποια νύχτα στην Αργεντινή, μια νύχτα σκοτεινή, όπου, αντι γι' αστέρια, έλαμπαν τα λιγοστά σκόρπια φώτα της κοιλάδας.
Καθένα τους σήμαινε, μέσα σ' αυτόν τον ωκεανό των σκοταδιών, το θαύμα μιας συνείδησης. Σε τούτο το σπιτικό, διάβαζαν, σκέφτονταν, ή εκμυστηρεύονταν. Στο άλλο, ίσως, προσπαθούσαν να γνωρίσουν το άπειρο· φθείρονταν σε υπολογισμούς για τη φωτονεφέλη της Ανδρομέας. Εκεί αγαπούσαν. Τα φώτα άστραφταν αναζητώντας την τροφή τους. Ακόμη και τα πιο διακριτικά, του ποιητή, του δασκάλου, του μαραγκού. Όμως, ανάμεσα σ' όλα τούτα τα ζωντανά αστέρια, πόσα παράθυρα κλειστά, πόσα αστέρια σβησμένα, πόσοι αποκοιμισμένοι άνθρωποι...
Πρέπει να προσπαθούμε να συναντηθούμε. Πρέπει να δοκιμάζουμε να επικοινωνήσουμε με μερικά απ' αυτά τα φώτα που λάμπουν εδώ κι εκεί στην εξοχή.