Το στοιχειό της λίμνης

«Καταλαβαίνεις πώς ένιωσα όταν σε είδα», κατέληξε ο Δημητρός. «Μίλαγες και γέλαγες με το διπλανό σου, καθώς χόρευες, και μου φάνηκε σαν να κουβάλαγες τον ήλιο μέσα σου. Μην πάψεις ποτέ να μου γελάς, Ελένη. Το στερήθηκα το γέλιο στη ζωή μου».
«Ναι, αλλά το στοιχειό;» είπε ανήσυχη η κοπέλα. «Πώς ξέρεις ότι δε θα έχετε κι εσείς το ίδιο τέλος με τον πατέρα σας; Πώς ξέρετε ότι μπορείτε να το νικήσετε; Κανένας δεν έχει δει πόσο μεγάλο είναι».
«Εμείς είμαστε κυνηγοί. Ο πατέρας μας δεν ήταν. Εξάλλου είμαστε και δυο. Και προετοιμασμένοι. Και δεν πρέπει να 'ναι και πολύ μεγάλο. Αλλιώς, γιατί κρύβεται μόλις πλησιάσουν οι ψαράδες και δε βγαίνει να τους πολεμήσει; Δε θα 'ναι τόσο τρομερό. Μην το φοβάσαι».
Και σαν να 'θελε να τον βγάλει ψεύτη, την ίδια στιγμή που τα 'λεγε αυτά, το μουγκρητό απλώθηκε ανατριχιαστικό πάνω από τη λίμνη παγώνοντας το αίμα της Ελένης, σαν κακό προμήνυμα.