Λευκή τζαζ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Λος Άντζελες, 1958.

Ο Εντ Έξλυ προσπαθεί, για λογαριασμό των Ρεπουμπλικάνων, να αποκόψει από την κούρσα για τις δημοτικές εκλογές τον δημοκρατικό υποψήφιο Μόρτον Ντίσκαντ, που αντιτίθεται στην έξωση των Μεξικανών που κατοικούν στη συνοικία Τσάβες Ραβάιν.

Γούνες ύψους δύο εκατομμυρίων δολαρίων εκλάπησαν από μία αποθήκη.

Ο Ντάντλυ Σμιθ αναλαμβάνει την υπόθεση.

Γίνεται μια διάρρηξη στην οικογένεια Καφετζιάν, εμπόρων ναρκωτικών, ιδιοκτητών αλυσίδας πλυντηρίων και πληροφοριοδοτών του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών.

Στο φόντο ο ξεπεσμένος Εβραίος μαφιόζος Μίκυ Κοέν, που προσπαθεί να γυρίσει πορνοταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, και ο Χάουαρντ Χιουζ με την εταιρεία του παραγωγής ταινιών, τους μπράβους του και τις στάρλετ.

Ένας δολοφόνος φτωχών ξέμπαρκων κυκλοφορεί στην πόλη.

Ο αξιωματούχος-δικηγόρος της αστυνομίας Ντέηβ Κλάιν, κεντρικός " ήρωας " του βιβλίου, με το παρατσούκλι "Ο εκτελεστής", εισπράττει παράνομα νοίκια, αναλαμβάνει ιλιγγιώδεις υποθέσεις και μπλέκεται σε μια καταστροφική ιστορία έρωτα.



Αιμομικτικές ιστορίες πάθους στους ήρωες και αντιήρωες του βιβλίου και σε σενάρια ταινιών. Σχέσεις ομοφυλοφιλικές ανάμεσα σε σταρ μόλις καλυμμένες. Ερωτικά πάθη που οδηγούν στο χαμό.





Η ΛΕΥΚΗ ΤΖΑΖ ολοκληρώνει την Τετραλογία του Λος Αντζελες ( Μαύρη Ντάλια, Μεγάλο Πουθενά, Λος Αντζελες Εμπιστευτικό) του Τζαίημς Ελλρόυ. Γραμμένη με τον συγκοπτόμενο ρυθμό της μουσικής τζάζ και με τον ήρωα του βιβλίου πρόσωπο αρνητικό, μπαίνει στην κατηγορία τών βιβλίων του αστυνομικού είδους με τούς αρνητικούς ήρωες, πού εγκαινίασε η Πατρίτσια Χάισμιθ με τον Ρίπλευ.
Το τελευταίο μέρος του "Κουαρτέτου του Λος Αντζελες", όπου βρισκόμαστε στα 1958 και η διαφθορά στην εκρηκτικά αναπτυσσόμενη πόλη περνά σε νέα φάση έξαρσης. Ο Ντέιβ Κλάιν, δικηγόρος, ντετέκτιβ, εκτελεστής-δολοφόνος, σπιτονοικοκύρης άθλιων διαμερισμάτων, πέφτει σε μία επιταχυνόμενη δίνη βίας, προδοσίας και τρόμου. Ο μικροπερίοδος, κοφτός λόγος του Ελρόι γνωρίζει εδώ ιδανικό πεδίο εφαρμογής, οδηγώντας την πλοκή σε αλυσιδωτές εκρήξεις και υφαίνοντας έξοχους αφηγηματικούς ιστούς, χωρίς όμως να φτάνει στο λογοτεχνικό ύψος του "Μεγάλου Πουθενά". Αξίζει να μπείτε στο ρυθμό της πυρετικής συνείδησης του "ήρωα", ώστε να χαρείτε το ρεύμα της "ωμής", λιτής αφήγησης και να απολαύσετε την τοιχογραφία της βίαιης πόλης.

Ηρακλής Μπογδάνος