Κάψε την άλλη

Την ιστορία την γράφει πάντα ο νικητής, αλλά την ιστορία ενός έρωτα τη γράφει ο ηττημένος, αυτός που ένιωσε να τον εγακταλείπουν ή να τον αγνοούν. Ίσως γι' αυτό οι ερωτικές ιστορίες έχουν μια πικρή επίγευση, κι ας μιλούν για τις πιο έντοντες στιγμές του ανθρώπου. Εδώ όμως δεν πρόκειται για μια απλή ερωτική ιστορία, αυτό το βιβλίο μιλά για τον έρωτα σε όλες του τις μορφές. Για τον επιδιωκόμενο έρωτα, για τον έρωτα που έχει βιωθεί, αλλά και για τον έρωτα μέσα από τα μάτια του Αλλου, όπως καταγράφεται στα λογοτεχνικά κείμενα.
Ο σαραντάχρονος αφηγητής, βγαίνοντας από έναν μεγάλο έρωτα, αναζητά την εικοσιτριάχρονη Ποθητή το νέο αντικείμενο του πόθου του. Η «καλή του», ωστόσο, με την οποία έζησε τριάμισι χρόνια σ' έναν κόσμο μαγικό, έρχεται και ξανάρχεται να ταράξει τις σκέψεις και τα όνειρά του.







Διαβάστε το ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ



Όταν έχει τελειώσει ένα κεφάλαιο της ζωής σου, μπορείς, εκ των υστέρων, να το αξιολογήσεις και να το κατατάξεις. Να πεις "ήταν μια σημαντική περίοδος", να πεις "αυτή η σχέση σημάδεψε τη ζωή μου" ή ακόμα να πεις "αυτή η δουλειά με εξουθένωσε, ένιωσα αποτυχημένος και μόνο μετά από πολύ καιρό κατάλαβα τη χρησιμότητα εκείνης της αποτυχίας, έμμεσα έστω, με βοήθησε να κερδίσω πολλά, αφού έμαθα να αντιμετωπίζω καλύτερα τα πράγματα".

Είναι εύκολο, μετά, να τα πεις όλα αυτά, όταν όμως βρίσκεσαι μέσα στην καρδιά του προβλήματος; Όταν δουλεύεις είκοσι ώρες την ημέρα και βλέπεις ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά, ότι η επιχείρηση που διευθύνεις χάνει χρήματα, ότι κινδυνεύεις μετά από δυο τρεις μήνες να μην έχεις μία, τότε πώς να πιστέψεις ότι όλα αυτά θα καταλήξουν στο μελλοντικό σου καλό;

Έτσι και τώρα... Αισθάνομαι να περνώ μια μεταβατική περίοδο. Και στη δουλειά και στις πολλαπλές μου δραστηριότητες και στην καρδιά μου. Έτσι αισθάνομαι, αλλά πού να ξέρω πώς θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση, πώς να μάθω τι θα συμβεί; Πώς να βγω από τα προβλήματά μου, να τα αποχωριστώ, να σηκωθώ ψηλά στον ουρανό, ν' αποκτήσω την πανοραμική θέα που μόνο ο χρόνος εξασφαλίζει, για να ξέρω κι εγώ τι μου συμβαίνει, πού θα μου βγει, αυτή η φουσκοθαλασσιά που δεν λέει να μ' αφήσει να πάρω το δρόμο μου;

Οι μέρες μου κυλούν μπερδεμένες, δραστήριες, πολυάσχολες αλλά χωρίς ευκρινείς και σαγηνευτικούς στόχους, κι αυτό είναι που με κουράζει. Όλες οι παράμετροι της ζωής μου είναι παρούσες, μα καμιά δεν ξεχωρίζει, δεν μου προσφέρει την ένταση που πάντα επιζητούσα.

«Λίγο πριν τα σαράντα μου για πρώτη φορά νιώθω καλά χωρίς να είμαι ερωτευμένος», ξεστόμισα μια μέρα, κι από τότε δεν σταμάτησα να το επαναλαμβάνω, ίσως για να πιστέψω ότι είμαι καλά.

Δεν είμαι ερωτευμένος; Και τότε τι είναι αυτό που νιώθω για το παιδί μου, για τη γυναίκα μου, για τα βιβλία μου, ακόμα και για τη δουλειά μου, που εξακολουθεί να μου εξασφαλίζει αρκετά απλόχερα τα απαραίτητα υλικά αγαθά για να ζω καλά και να είμαι και ερωτεύσιμος, περισσότερο μάλιστα από τότε που ήμουν πιο νέος;

Δεν είμαι ερωτευμένος! Ο έρωτας είναι άλλο πράγμα. Είναι απόλυτος, είναι μοναδικός, δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο, όσο είναι αυτός εκεί, τα υποτάσσει όλα στη δική του θέληση, στη δική του λογική, στις δικές του απέραντες ανάγκες.

«Δεν είμαι ερωτευμένος» σημαίνει ότι κοιμάμαι μάλλον καλά, ότι ζω μάλλον ήρεμα, όσο κι αν η λέξη δεν ταιριάζει στη συνεχή δραστηριοποίησή μου, στο συνεχές κυνήγι του χρόνου, κυρίως Δευτέρα έως Παρασκευή, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά κάθε βράδυ.

Επιχειρώ μ' ένα πολύχρωμο αερόστατο ν' ανέβω ψηλά, να αντικρίσω τη ζωή μου, να βρω την επιζητούμενη απόσταση, να μελετήσω με ψυχραιμία την κατάσταση. Να πω "εκεί πρέπει να δώσω το βάρος, σ' αυτά πρέπει να προσέξω, πρέπει να προβλέψω το αποτέλεσμα, ώστε να δράσω ψύχραιμα".

Το αερόστατο ανεβαίνει ψήλα. Επιτέλους, λέω, τώρα θα μάθω τα πάντα καλύτερα κι από τα ζώδια, καλύτερα κι από τις χαρτορίχτρες... Βρίσκω την απόσταση που μου χρειάζεται. Αντικρίζω την πόλη σαν μια τεράστια σκηνή θεάτρου. Εδώ παίζω κι εγώ! Τώρα θα δω τα πάντα και θα βρω τον τρόπο να παίξω το ρόλο μου καλύτερα... Κοιτάζω με βλέμμα αχόρταγο το πανοραμικό τοπίο. Βλέπω το σπίτι μου, την περιοχή όπου βρίσκεται το γραφείο μου, βλέπω φίλους κι ανταγωνιστές να κινούνται στο χώρο με τα γνωστά καθημερινά τους βήματα. Βλέπω τις αντίρροππες και τις συγκλίνουσες δυνάμεις. Θα μάθω! σκέφτομαι με λαχτάρα, και δεν έχω ακόμα καταλάβει ότι το αερόστατο φεύγει ήδη μακριά, η πόλη χάνεται, οι ουρανοί ανοίγουν ο ένας μετά τον άλλο να με καταπιούν. Η τελευταία φευγαλέα ματιά ήταν για κείνη την κοπέλα που έψαχνα ευκαιρία να της μιλήσω.

Όταν ξύπνησα, δεν πίστευα ότι αυτό από το οποίο κρατιόμουν ήταν το κρεβάτι μου κι ότι είχα γλυτώσει από τον εφιάλτη του εναέριου ταξιδιού, που είχε ξεκινήσει με την ευγενική φιλοδοξία να μαθω το γήινο μέλλον μου.