Δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια άλλα διηγήματα και άλλα διηγήματα

Δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια άλλα διηγήματα. Πότε πήρα την απόφαση; Πριν από ένα λεπτό περίπου. Για την ακρίβεια, πριν από ενάμισι λεπτό. Περίπου. Θέλω να πω: πριν από ενάμισι λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα. Δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια άλλα διηγήματα. (Από την έκδοση)

Το βιβλίο του Π. Ένιγουέι δεν περιέχει διηγήματα, αυτό ήδη το είπαμε. Είναι, όμως, μια μελέτη (ας επιτραπεί εδώ ο δόκιμος όρος που βεβαίως παραπέμπει σε κάποιο άλλο είδος) πάνω στη γραφή, που δίνεται με πολύ χιούμορ και γερή δόση σαρκαστικού γέλιου. Αναπόφευκτα αυτός ο σαρκασμός καταλήγει στον καθρέφτη του, καθόσον κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πρόσωπό του, κυρίως αν επιχειρεί να μιλήσει ακριβώς γι' αυτό με τη συγγραφική του ιδιότητα. Δεν έχει απολύτως καμία εμφανή συνοχή, πειραματίζεται με τη μορφή, από την επιλογή των γραμματοσειρών ως το μέγεθος των κειμένων και τις τεχνικές της αφήγησης. Όσο για το περιεχόμενο, φθάνεις στο τέλος για να εκτιμήσεις ότι υπάρχει μια υποκρυπτόμενη σχέση μεταξύ των κειμένων αυτών. Αυτή τη σχέση την επινοεί και την εκφράζει ο ίδιος, έτσι όπως τον φαντάζεσαι να κινεί τα νήματα των ιστοριών του ανατρέποντας ό, τι βρει στο διάβα του. Αυτός είναι, επομένως, που συνδέει τα γραπτά του, τα οποία χωρίς τη δική του παρουσία δεν θα είχαν απολύτως καμία τύχη να συνευρεθούν στις σελίδες ενός και του αυτού βιβλίου.
Σας παρακινώ να ολοκληρώσετε την ανάγνωση, παρά τη διάθεση που θα έχετε συχνά να τη διακόψετε, παρακινούμενοι από τις γνώσεις σας, την αγάπη σας για τη λογοτεχνία και τη δομημένη σκέψη σας, ως δοκιμασμένοι αναγνώστες. Μην ψάξετε ούτε δομή ούτε κατηγοριοποίηση και ένταξη του πονήματος σε κάποιο είδος, ούτε καν ομοιομορφία στη γραφή. Η γοητεία αυτού του βιβλίου (γιατί, να το πούμε κι αυτό, γοητευτικό είναι) βρίσκεται στην εναλλαγή αυτών των ανατρεπτικών κειμένων, που σε κάθε σελίδα δοκιμάζουν τις αντοχές της λογοτεχνίας. (Διώνη Δημητριάδου, απόσπασμα βιβλιοκριτικής από το vakxikon.gr, Μάρτιος 2017)