Alma Perdita

Σήμερα ρώτησα και πάλι το όνομα του πουλιού. Alma Perdita, μ' ενημέρωσε ο λοχαγός Τόμσον, σημαίνει χαμένη ψυχή. Ξάφνου θροΐζουν οι κλώνοι, όταν όμως κοιτάζω, δεν υπάρχει τίποτα. Στο δάσος, αν ακούσεις κάτι, έχει ήδη προσπεράσει. Ωστόσο, μας ακολουθεί παντού ο ρευστός του απόηχος πάντα μακρινός.

Το μυθιστόρημα αυτό βασίζεται στην αληθινή ζωή μιας Ιρλανδέζας του 19ου αιώνα, που θεωρήθηκε για λίγο η πιο όμορφη και πλούσια γυναίκα του κόσμου - η Εβίτα Περόν της Παραγουάης.
Η Ελίζα Λυντς πρωτοσυνάντησε τον Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες, διάδοχο στην εξουοσία μιας χώρας που κανείς δεν είχε ακούσει ποτέ, σ' ένα κρεβάτι στο Παρίσι. Λίγους μήνες αργότερα, έγκυος πια, διέσχιζε μαζί του τον Ατλαντικό, σ' ένα καράβι γεμάτο υπηρέτες, ρούχα, κοσμήματα και σαμπάνιες, για να διεκδικήσει το ένδοξο πεπρωμένο της στην Παραγουάη. Όμως, στο τέλος του ταξιδιού, την περίμενε μια επαρχιακή πόλη, η Ασουνσιόν, με τον φτωχό, καταπιεσμένο λαό της και μια ξεπεσμένη αριστοκρατία, όπου οι γυναίκες θα περιφρονούσαν -όσο οι άντρες θα λάτρευαν- την "ιρλανδέζα πόρνη".
Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Λόπες, που δεν θα την παντρευτεί ποτέ αλλά θα ορίσει κληρονόμο του τον γιο της, γίνεται δικτάτορας και ρίχνει τη χώρα σε μια πολεμική περιπέτεια που θα εξοντώσει τον μισό πληθυσμό. Δίπλα του η περιβόητη Ελίζα -άγγελος που εμπνέει τα στρατεύματα και δαίμονας που θρέφει τη φιλοδοξία του εραστή της- βλέπει το μέλλον να της ανήκει, αλλά και να γλιστράει τελικά μέσα απ' τα χέρια της, σφραγίζοντας έτσι μια ιστορία μυθικού έρωτα και επικής καταστροφής.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)