Ζωή

«Ένα πρωί του Απριλίου. Ετοιµάζοµαι να πάω στην καινούργια µου δουλειά. Θα κάνω τον καφέ µου όπως µ' αρέσει: σκούρο, πικρό, πηχτό, χωρίς γάλα ή ζάχαρη. Εκείνος θα 'ρθει από πίσω µου και θα κολλήσει στην πλάτη µου το γυµνό του στήθος. Θα πάρει την κούπα µου, θα πιει µια γουλιά καφέ, θα κάνει πως φτύνει, θα µε ρωτήσει πώς µπορώ και πίνω αυτό το κατάπλασµα, θα πει "Αν είναι δυνατόν µια Κολοµβιανή να φτιάχνει τέτοιο καφέ", θα µε παραµερίσει και: "Να σου δείξω εγώ, µωρό µου, πώς φτιάχνουν καφέ". Κι εγώ θ' αποφασίσω, χωρίς να το καταλάβει, χωρίς να το πω ποτέ, µ' ένα αλλαγµένο βλέµµα που ούτε καν θα το προσέξει, ν' αφήσω την ιστορία να τελειώσει.»


«Χαρισματική, εμπνευσμένη και εντυπωσιακά ευφυής, η Ένχελ διαθέτει το ταλέντο να φορτίζει το μυθιστόρημά της με μια ένταση που συναντάμε μόνο στους θρύλους. Είναι προικισμένη με μία μοναδική ικανότητα να διεισδύει στις ψυχές των χαρακτήρων του βιβλίου της και ξέρει πώς και πότε πρέπει να ενθέσει στην αφήγησή της αυτά τα ‘‘στοιχειώδη σωματίδια’’ της καλής λογοτεχνίας που είναι ο πόθος, το πάθος, ο έρωτας και η σύγχυση. Μια συγγραφέας που αναγκάζει τον αναγνώστη της να χάσει τον έλεγχο της αναπνοής του.»

Junot Diaz, Βραβείο Πούλιτζερ 2008