Επισκέψεις σε ζώντες ποιητές

Ακολουθώντας την ποιητική διαδρομή του Θανάση Χατζόπουλου από το πρώτο της ίχνος, τη συλλογή Ιδίοις σώμασι (1986), ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι ήδη στην εκκίνησή της η ποίησή του σφραγίζεται από υψηλό βαθμό αφαίρεσης, ακόμη και όταν ο ποιητικός λόγος αναπτύσσεται στην οικεία επικράτεια του σώματος και της εστίας. Η οικονομία αυτή των εκφραστικών μέσων αποτυπώνεται με οριακή πύκνωση από συλλογή σε συλλογή, δοκιμάζοντας τις ερμηνευτικές δυνατότητες του αναγνώστη. Όπως εύστοχα παρατηρούσε πριν από έντεκα χρόνια ο Σπύρος Τσακνιάς, η ποίηση του Χατζόπουλου είναι κρυπτική αλλά όχι σκοτεινή, και παρά τη μεταφυσική της στόχευση εκπηγάζει από την εμπειρία ή και από τη σωματικότητά του. Η πίστη του ποιητή στην ποίηση ως γλώσσα της έλλειψης έχει διατυπωθεί στα δοκίμιά του ποικιλοτρόπως. Στόχος της έλλειψης στην ποίηση, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι: να φέρει τον αναγνώστη ενώπιον ενωπίω ως προς το ίδιο το κενό, ως προς την ιδέα της απουσίας που η παρουσία του ποιήματος τότε χαρακώνει και περιχαρακώνει. Και να το ψαύσει έτσι όπως εμφανίζεται εμπρός του, είτε με την απουσία σε επίπεδο λέξεων και μορφής (και τότε γίνεται συνήθως λόγος για ελλειπτική ή αφαιρετική ποίηση) είτε με την απουσία, σε επίπεδο νοήματος, το κενό νοήματος που ανοίγεται εμπρός του (και τότε μιλούν για κρυπτική ποίηση). Μολονότι τότε απευθύνεται σε έναν αναγνώστη που δεν τείνει να συγκαλύψει αυτές τις απουσίες ορίζοντάς τις ως σκοτεινότητες ή κρυπτικότητα, σαν αυτές να ήταν εκ προοιμίου καταδικαστέες, σε έναν κόσμο που κατά τεκμήριο έχει τόσο πολύ προσαρμοστεί στο φως ώστε δεν αφήνει χώρο στο ανεξήγητο και στο σκοτεινό, κι έτσι αυτό εμφανίζεται όλο και περισσότερο υπό τις πλέον απειλητικές μορφές τους. [...]