Το πέτρινο κτίριο

Ποταμόπλοια / 34


Πώς αφηγείσαι τον εφιάλτη; Πώς κάνεις την κόλαση λογοτεχνία; Τον πόνο τραγούδι; Στο καλύτερο ως τώρα βιβλίο της, η Ασλί Ερντογάν περιγράφει το ανείπωτο, αφαιρώντας τη φρίκη του, χωρίς να αλαφραίνει το υπαρξιακό του βάρος. Στο σπάνιο ποιητικό αυτό κείμενο, κινούμενη στο όριο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, στο μεταίχμιο της σκιάς και του φωτός, μια γυναίκα παλεύει με τις αναμνήσεις της από την εποχή που ήταν κρατούμενη στο Πέτρινο Σπίτι. Σε αυτή τη φυλακή, όπου συνυπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι, διανοούμενοι που αψήφησαν τη λογοκρισία και μικρά παιδιά, κλεφτρόνια του δρόμου, οι οποίοι μοιράζονται την ίδια ψυχική και σωματική οδύνη, μια γυναίκα αναζητεί τη φωνή της, με τον τρόπο που ο λογοτέχνης αναζητεί τα λόγια του, βρίσκοντας τελικά παραστάτη στο λυπητερό της τραγούδι έναν άγγελο, κι έναν γέρο που πεθαίνοντας της αφήνει κληρονομιά τα μάτια του. Το θαυμαστό στο βιβλίο αυτό δεν βρίσκεται στην περιγραφή των φρικτών συνθηκών διαβίωσης και στην φρικαλεότητα των τουρκικών φυλάκων, την οποία αντιλαμβανόμαστε πίσω από το πέπλο των ονειρικών αναμνήσεων της αφηγήτριας, αλλά στην απρόβλεπτη τρυφερότητα που αποπνέει ένα τραγούδι για την ανθρώπινη θηριωδία.