Ευτράπελες ιστορίες της Ιατρικής μου ζωής

Το γέλιο είναι θεραπεία, ιδιόμορφη θεραπεία. Στην περίπτωση αυτή δεν καλεί ο ασθενής τον γιατρό αλλά ο γιατρός απρόσκλητος, σε άκαιρο χρόνο, περιστασιακά και απρόβλεπτα, δρα θεραπευτικά στην ομήγυρη περιγράφοντας γεγονότα, στα οποία θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής ο κάθε ένας. Το ανέκδοτο για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται τρεις: «Αυτόν ή Αυτούς» που θα γίνουν αιτία να γελάσεις, «Εσένα» που όχι μόνο θα το δεις αλλά θα το αναπλάσεις μέσα σου επί το θεατρικότερο, θα το κάνεις ποίημα, και τον «Άλλο» που θα το ζήσει μαζί σου, που θα μυηθεί στο γεγονός όταν του το αναφέρεις. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, το κωμικό δεν το βλέπει ο καθένας, χρειάζεται το κλειδί για να μπεις μέσα στη παράδοξο περιβάλλον του, και αυτό είναι κάτι το έμφυτο.
Πολλές φορές στη ζωή μου είχα προτάσεις από φίλους, γνωστούς, συνδαιτημόνες, κλπ. να καταγράψω αυτά που τους περιέγραφα από την ιστορία της ιατρικής μου ζωής, αλλά δεν το έπαιρνα στα σοβαρά. Τώρα που πέρασαν τόσα πολλά χρόνια, τώρα έγιναν ιστορία, μύθος, εξαγιάστηκαν τα πάντα, και θεώρησα ότι αξίζει να καταγραφούν. Είναι μια πτυχή της ζωής μου τόσο ιδιαίτερη!