Το θέατρο του παράλογου

Το θέατρο έπαψε πια να είναι ένα μεσοαστικό σαλόνι. Από τότε που το καλλιεργημένο ευρωπαϊκό κοινό σχεδόν κόντεψε να ξεσπάσει σε ταραχές στις πρώτες παραστάσεις του «Περιμένοντας τον Γκοντό», οι πρωτοποριακοί συγγραφείς διασπούν τον φλοιό των σκηνικών συμβάσεων, και φτάνουν ως τον μεταβαλλόμενο πυρήνα της ψυχολογικής πραγματικότητας που παρουσιάζουν οι ελπίδες, οι φόβοι και τα όνειρα του ανθρώπου. Σ’ έργα συγγραφέων σαν τον Μπέκετ, τον Ιονέσκο, τον Ζενέ και τον Πίντερ, η γλώσσα παραπαίει, η επικοινωνία ταλαντεύεται, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα εκφυλίζονται, αυτή καθαυτή η αλληλουχία του χρόνου και των φυσικών νόμων εκτοπίζονται. Στερημένοι από κάθε βεβαιότητα, οι συγγραφείς αυτοί αντιμετωπίζουν έναν κόσμο όπου ο Θεός είναι νεκρός, έναν κόσμο που, σύμφωνα με την υπαρξιακή δεοντολογία, είναι παράλογος.


Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να καθορίσει αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε Θέατρο του Παράλογου, προσπαθεί να παρουσιάσει το έργο μερικών από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές του, και να προσφέρει μιαν ανάλυση και διασάφηση της έννοιας και της επιδίωξης των πιο σημαντικών έργων τους, να γνωρίσει στους αναγνώστες του μερικούς λιγότερο γνωστούς συγγραφείς, που εργάζονται κατά τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο, να δείξει πως το κίνημα αυτό που συχνά δυσφημίζεται σαν μια σκέτη επιδίωξη ενός, πάση θυσία, νεωτερισμού, συνδυάζει μερικές από τις πιο παλιές και πλέον αξιοσέβαστες λογοτεχνικές και θεατρικές μορφές, και τέλος, να εξηγήσει την σπουδιαότητά του σαν έκφραση - από τις πιο αντιπροσωπευτικές μάλιστα - της σημερινής θέσης του ανθρώπου της Δύσης. [...]